يَا أحمد ! عَلَيكَ بِالوَرَعِ ، فَإنَّ الوَرَعَ رأسُ الدِّينِ وَوَسَطُ الدّينِ وآخَرُ الدِّينِ . إنَّ الوَرَعَ يُقَرِّبُ العَبدَ إلَى اللهِ تَعالَى . . . .اى احمد ! بر تو باد به ورع و اجتناب از گناه و حفظ خود از فساد ; زيرا ورع سرِ دين و وسط دين و پايان دين است . بى ترديد ورع انسان را به خداى بزرگ نزديك مى كند .در روايتى ديگر آمده است :سُئِلَ أميرُالمُؤمنين (عليه السلام) مَا ثَبَاتُ الإيمانِ ؟ فَقَالَ : الوَرَعُ . فَقِيلَ لَه مَا زَوالُهُ ؟ قَالَ : الطَّمَعُ .از اميرالمؤمنين (عليه السلام) پرسيدند : مايه ى استوارى و پابرجايى ايمان چيست ؟ فرمود : اجتناب از گناه و پرهيزكارى ، به حضرت گفتند : سبب نابودى ايمان چيست ؟ فرمود : طمع .حضرت امام صادق (عليه السلام) فرمود :
عَلَيكُم بِالوَرَعِ وَصِدقِ الحَدِيثِ وَأداءِ الأمانَةِ وَعِفَّةِ البَطنِ وَالفَرْجِ .بر شما باد به پرهيزكارى و اجتناب از گناه و راستى در گفتار و اداى امانت و پاك نگاه داشتن شكم و شهوت از حرام .رعايت ورع و اجتناب از گناه در همه ى شؤون زندگى سبب بيرون آمدن از حجاب هايى است كه مانع پرواز انسان به سوى مقام قرب و عامل محروم ماندن انسان از ديدن انوار جلال و جمال و علت نرسيدن به مقام كمال و دور ماندن از تحقق آرزوها و آمال واقعى است .برداشته شدن هر حجابى سبب درك و كشف حقيقتى است كه پيش از آن براى انسان نمودار و نمايان و قابل ديدن نبود . حجاب معنوى بدترين و ضخيم ترين پرده اى است كه ديده ى باطن عبد را از مشاهده ى جمال حضرت ربّ مانع مى شود .اين حجاب ها از دلبستگى هاى بى مورد و وابستگى هاى بى حكمت و ارتباط هاى خالى از بصيرت به امور فريبنده ى مادى به صورت ، زيبا و به حقيقت ، ديو سيرت به وجود مى آيد و هر يك از اين حجاب ها سبب روى كردن انسان به گناهى يا گناهانى است كه عاقبت و پايان آن گناهان غضب حق و آتش سوزان دوزخ است .
منبع : بر گرفته از كتاب زيباييهاي اخلاق استاد حسين انصاريان
