عبداللّه بن حسن مى گويد:
كنيزى رومى داشتم كه از حالات او تعجّب مى كردم، بعضى از شب ها نزديك من مى خوابيد، چون بيدار مى شدم او را نمى يافتم، به دنبالش مى گشتم، مى ديدم در جايى از خانه سر به سجده گذاشته و مى گويد: به محبّتى كه بر من دارى مرا بيامرز. به او گفتم: نگو به محبّتى كه بر من دارى، بگو به محبّتى كه بر تو دارم. گفت: نه، او بود كه به محبّتش مرا از شرك نجات داد، او بود كه به عشقش بر من ديده ام را در اين دل شب بيدار نگاه داشت، در حالى كه چشم ها به خواب است!!
منبع : پایگاه عرفان
