توبه حضرت آدم عليه السلام
قرآن مجيد فرموده است: آدم ابوالبشر عليه السلام وقتى كه از بهشت بيرون شد:
« فَتَلَقَّى ءَادَمُ مِن رَبِّهِ كَلِمَـتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ »[7]
براى اين كه من توبه اش را قبول كرده و او را بپذيرم و او را از آن رنج بيرون بياورم، خود من كلمات توبه را به او القا كردم.
معناى «كلمات» توبه دهنده حضرت آدم عليه السلام
«كلمات» جمع است و مفردش «كلمه» است. اين كلمات كه من به آدم القا كردم، چه بوده است؟ من يك آيه مى خوانم، ببينيد معنى كلمه چه بوده است:
« إِذْ قَالَتِ الْـمَلَئِكَة يَـمَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ »[8]
كلمه يعنى انسان كامل الهى. اين صريح قرآن است؛ ملائكه به مريم عليهاالسلام گفتند: ما از جانب خدا آمده ايم تا تو را به يك كلمه بشارت بدهيم كه آن كلمه، بشارت به عيسى مسيح عليه السلام ـ انسان كامل الهى ـ است.
در آيه حضرت آدم عليه السلام دارد:
« فَتَلَقَّى ءَادَمُ مِن رَبِّهِ كَلِمَـتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ »
مريم يك كلمه گرفت؛ عيسى، اما آدم پنج كلمه گرفت، يعنى پنج انسان كامل جامع الهى.
جبرئيل گفت: چرا دارى غصه مى خورى؟ گفت: ما خودمان را از فيض الهى محروم كرده ايم. گفت: مى خواهى از محروميت در بيايى؟ اين كلماتى كه خدا به من گفته است به تو القا كنم، تو با حال اخلاص، توسل و ايمان به اين كلمات، خدا را بخوان تا قبولت كند.
قسم به حقيقت آل عبا
آدم عليه السلام گفت: بگو! جبرئيل گفت:
«اللهم انّى اسألك بمحمد و على و فاطمة و الحسن و الحسين»[9]
مرا بيامرز!
بعد گفت: اين ها چه كسانى هستند؟ آيا الان هستند؟ گفت: نورشان الان هست، ولى جسمشان بعدا مى آيد. چه وقتى مى آيند؟ جبرئيل گفت: در آخر الزمان.
روضه خواندن جبرئيل بر حسين عليه السلام
حضرت آدم عليه السلام فرمود: من چهار تا از اين كلمه ها را كه گفتم، خيلى شاد شدم، اما كلمه پنجمى مرا لرزاند و خيلى غصه دار شدم. حسين كيست؟ خدا به جبرئيل فرمود: روضه ابى عبدالله عليه السلام را برايش بخوان. خواند و آدم عليه السلام گريه كرد.[10] از زمان آدم عليه السلام، خبرِ بودن و حق بودن رسولش را داده بود.
بيست و شش پيغمبر را خدا در قرآن اسم مى برد و آدم از همين نمونه ها به كليات پى مى برد؛ ابراهيم عليه السلام كه فرياد زد: مردم مكه! مردم دنيا! يك پيغمبر صلى الله عليه و آله، يك معلم عالى براى شما خواهد آمد، اين ويژگى هاى او است.
موسى و عيسى عليهماالسلام هم داد زدند. افراد غير انبيا هم فرياد زدند: در آينده رسول برحقى خواهد آمد:
«اين است كه ساسان به دساتير خبر داد»
تخته اى از كشتى نوح عليه السلام و خبر دادن قرآن به داستان نوح عليه السلام
به شوروى كه رفتيد، حتما موزه مسكو را برويد ببينيد. باستان شناسان يك قطعه تخته از كشتى نوح عليه السلام از كوه هاى آرارات روسيه پيدا كرده اند. اين تخته را آمدند آزمايش كردند، برايشان ثابت شد كه اين تخته مربوط به كشتى نوح بوده است.
قرآن مجيد هم مى گويد:
« وَ قِيلَ يَـأَرْضُ ابْلَعِى مَآءَكِ وَ يَـسَمَآءُ أَقْلِعِى وَغِيضَ الْمَآءُ وَ قُضِىَ الْأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِىِّ »[11]
يك كوهى بوده به نام جودى، كه در سلسله جبال آرارات است. اين را قرآن خبر مى دهد. كسى از كشتى نوح خبر نداشت. عرب پابرهنه شترچران سوسمارخور، اصلاً از نوح خبر نداشته است. قرآن خبرهاى درست انبياى گذشته را داده است.
اين كشتى بعد از فرونشستن طوفان، در كوه جودى پايين آمد. اين كوه هم الان در همان منطقه است و روسها تخته را پيدا كردند و ديدند كه روى تخته كلماتى نوشته شده است كه به هيچ زبانى هم جور در نمى آيد.
اسامى پنج تن آل عبا عليهم السلام بر بدنه كشتى نوح عليه السلام
هفت نفر از مهمترين زباندانان باستانى را به شوروى دعوت كردند، استادان در خط ميخى و عبرى و زبانهاى ديگر را آوردند، دو سه ماه نشستند و اين كلمات را در زبانهاى مختلف، دقت كردند، اين كلمات و حروف را شناسايى كردند، و بعد هم اعلام كردند كه به بدنه اين تخته اسم پنج نفر نوشته شده است؛ «محمد، على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام».
خبر از آمدن پيامبر صلى الله عليه و آله در اقوام گذشته
چه كسى خبر داد؟ غير از انبياى الهى، كاهنان قديمى و غير پيغمبران آمدند و خبر دادند.
اين است كه ساسان به دساتير خبر داد
جاماسب به روز سوم تير خبر داد
بر بابك برنا پدر پير خبر داد
مخدوم سرائيل به سائيل خبر داد
بودا به صنم خانه كشمير خبر داد
و آن كودك ناشسته ز لب شير خبر داد
ربيون گفتند و نيوشيدند احبار
از شق وسطيح[12] اين سخنان پرس زمانه
تا بر تو عيان سازد اسرار نهانىاز خواب انوشروان تعبير ندانى
وز كنگره كاخش تفسير ندانىبر عبد مسيح اين سخنان گر برسانى
آرد به مدائن برد از شام نشانىبر آيت ميلاد نبى سيد مختار
فخر دو جهان خواجه فرخ رخ اسعدمولاى زمان مهتر صاحبدل امجد
آن سيد مسعود، خداوند مؤيدوصفش نتوان گفت به هفتاد مجلد
پيغمبر محمود ابوالقاسم احمداين بس كه خدا گويد: «ما كان محمد»
بر منزلت و قدرش، يزدان كند ادراك[13]
پی نوشت ها:
[7] ـ بقره 2 : 37؛ «پس آدم كلماتى را [ مانند كلمه استغفار و توسّل به اهل بيت عليهم السلام كه مايه
توبه و بازگشت بود ] از سوى پروردگارش دريافت كرد.»
[8] ـ آل عمران 3 : 45؛ «[ ياد كنيد ] زمانى كه فرشتگان گفتند : اى مريم ! يقيناً خدا تو را به
كلمه اى از سوى خود كه نامش مسيح عيسى بن مريم است مژده مى دهد.»
[9] ـ إرشادالقلوب ديلمى: 2/120؛ وسائل الشيعه: 7/98، باب 37، حديث 8843؛ «عَنِ ابْنِ
عَبَّاسٍ قَالَ سَأَلْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله عَنِ الْكَلِمَاتِ الَّتِي تَلَقَّاهَا آدَمُ مِنْ رَبِّهِ فَتَابَ عَلَيْهِ قَالَ سَأَلَهُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ إِلاَّ تُبْتَ عَلَيَّ فَتَابَ عَلَيْه.»
هم چنين نسبت به القاء كلمات به حضرت ابراهيم نيز آمده:
إرشادالقلوب ديلمى: 2/124؛ وسائل الشيعه: 7/99، باب 37، حديث 8844؛ «عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنِ الصَّادِقِ عليه السلام فِي قَوْلِهِ تَعَالَى وَ إِذِ ابْتَلى إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ قَالَ هِيَ الْكَلِمَاتُ الَّتِي تَلَقَّاهَا آدَمُ مِنْ رَبِّهِ فَتَابَ عَلَيْهِ وَ هُوَ أَنَّهُ قَالَ يَا رَبِّ أَسْأَلُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ إِلاَّ تُبْتَ عَلَيَّ فَتَابَ عَلَيْهِ.»
[10] ـ بحار الأنوار: 44/245، باب 30، حديث 44؛ «رَوَى صَاحِبُ الدُّرِّ الثَّمِينِ فِي تَفْسِيرِ قَوْلِهِ
تَعَالَى فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ أَنَّهُ رَأَى سَاقَ الْعَرْشِ وَ أَسْمَاءَ النَّبِيِّ وَ الْأَئِمَّةِ عليه السلام فَلَقَّنَهُ جَبْرَئِيلُ قُلْ يَا حَمِيدُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ يَا عَالِي بِحَقِّ عَلِيٍّ يَا فَاطِرُ بِحَقِّ فَاطِمَةَ يَا مُحْسِنُ بِحَقِّ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ مِنْكَ الاْءِحْسَانُ فَلَمَّا ذَكَرَ الْحُسَيْنَ سَالَتْ دُمُوعُهُ وَ انْخَشَعَ قَلْبُهُ وَ قَالَ يَا أَخِي جَبْرَئِيلُ فِي ذِكْرِ الْخَامِسِ يَنْكَسِرُ قَلْبِي وَ تَسِيلُ عَبْرَتِي قَالَ جَبْرَئِيلُ وَلَدُكَ هَذَا يُصَابُ بِمُصِيبَةٍ تَصْغُرُ عِنْدَهَا الْمَصَائِبُ فَقَالَ يَا أَخِي وَ مَا هِيَ قَالَ يُقْتَلُ عَطْشَاناً [عَطْشَانَ] غَرِيباً وَحِيداً فَرِيداً لَيْسَ لَهُ نَاصِرٌ وَ لاَ مُعِينٌ وَ لَوْ تَرَاهُ يَا آدَمُ وَ هُوَ يَقُولُ وَا عَطَشَاهْ وَا قِلَّةَ نَاصِرَاهْ حَتَّى يَحُولَ الْعَطَشُ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ السَّمَاءِ كَالدُّخَانِ فَلَمْ يُجِبْهُ أَحَدٌ إِلاَّ بِالسُّيُوفِ وَ شُرْبِ الْحُتُوفِ فَيُذْبَحُ ذَبْحَ الشَّاةِ مِنْ قَفَاهُ وَ يَنْهَبُ رَحْلَهُ أَعْدَاؤهُ وَ تُشْهَرُ رُءُوسُهُمْ هُوَ وَ أَنْصَارُهُ فِي الْبُلْدَانِ وَ مَعَهُمُ النِّسْوَانُ كَذَلِكَ سَبَقَ فِي عِلْمِ الْوَاحِدِ الْمَنَّانِ فَبَكَى آدَمُ وَ جَبْرَئِيلُ بُكَاءَ الثَّكْلَى.»
[11] ـ هود 11 : 44؛ «و[پس از هلاك شدن كافران] گفته شد : اى زمين! آب خود را فرو بر ، و اى
آسمان ! [ از ريختن باران ] باز ايست ، و آب كاستى گرفت و كار پايان يافت و كشتى بر [ كوهِ ] جودى قرار گرفت.»
[12] ـ سطيح: گسترده، دراز كشيده، خفته به حالت ضعف و بيمارى.
[13] ـ ميرزا صالح فراهانى.
ادامه دارد . . .
منبع : پایگاه عرفان
