اميرالمؤمنين عليه السلام در «نهج البلاغه» درباره چنين دلى مى فرمايد:
اين قلب صاحبش را كور و كر مى كند. دليل كورى او اين است كه غير از خودش هيچ كس را نمى بيند. با هر كس كه رابطه برقرار مى كند، به خاطر خودش است. حتّى ازدواج كه مى خواهد بكند، به دنبال خانواده اى مى رود كه از طريق آن خانواده نصيب سنگين مالى به او برسد. كور است، كارى ندارد كه اين خانواده دين دارند يا ندارند؟ حجاب را رعايت مى كنند يا نمى كنند؟ چون خودش را مى بيند و دلش فقط در ارتباط با دنيا است، لذا مى گويد: زن پول ساز براى خودم، خانواده دنياساز براى خودم، رفيق درآمدساز براى خودم.
حتى در قرآن مجيد، در سوره زمر مى فرمايد: اگر اقتضا كند و بسترى پيدا شده كه ديندار شود، به دين وصل مى شود:
« فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ »
اگراز طريق اتصال به دين پول به دست بياورد، ديندار مى شود،
« وَ إِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَ الْأَخِرَةَ . . . »
اگر ببيند دين براى او پول ساز نيست، به طور كامل از دين برمى گردد. يعنى دين را براى پول مى خواهد.
در كتاب شريف « اصول كافى » امام باقر عليه السلام مى فرمايد:
« رجل قرأ القرآن فاتّخذه بضاعة »
با قرآن آشنا مى شود، به اين عنوان كه قرآن را كالاى پول درآوردن قرار دهد. كارى به خود قرآن ندارد.
« و استدرّ به الملوك »
قرآن را ياد مى گيرد و مى خواند كه شيره مردم را بكشد.
« و استطال به على الناس »
قرآن را ياد مى گيرد تا از طريق آن، پنجه اى در زندگى مردم بياندازد. دين براى او نوعى كالا است كه با آن خريد و فروش مى كند.
خدا در قرآن مى فرمايد:
« خَسِرَ الدُّنْيَا وَ الْأَخِرَةَ ذَ لِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ »
چنين رابطه دارانى با دين، در دنيا و آخرت ضرر كننده هستند. اما كسى كه به خاطر دين، و به خاطر رشد و قرب به خدا ديندار است، با چنگ و دندان دين خود را حفظ مى كند.
منبع : پایگاه عرفان
