امام حسين (علیه السلام) وقتي مي‌خواست جان بدهد، فرمود:
«بسم الله و بالله و في سبيل الله و علي ملة رسول الله»
خدايا براي تو اعلام مي‌کنم که «علي ملة رسول الله»؛ من دارم دیندار مي‌ميرم. نمي‌دانم آن‌هايي که بي‌دين مي‌ميرند، چه بلايي به سرشان خواهد آمد.
بعد امام صادق (علیه السلام) مي‌فرمايد:
«ليس سبحان الله و الحمدلله و لا اله الا الله فقط»
ذکر خدا اين نيست که تسبيح بگويي که «سبحان الله و الحمدلله و لا اله الا الله و الله اکبر»؛ منظور ما از ذکر، اين نيست.
«و لکن اذا ورد عليک شيء امر اللهU به اخذت به»
ذکر خدا اين است که آنچه خدا امر كرده و وظيفة تو است، انجام دهي. اين ذکر خداست.
«و اذا ورد عليك شيء نهي اللهU عنه ترکته»
ذکر خدا اين است که به هر گناهي، بگویی من با تو تا ابد قهرم. مگر پروردگار من راضي است مرا با گناه ببيند. اين ياد خداست.
لا اله الا الله در تشهد، لفظ نيست. اين که مي‌گوييم: «اشهد ان لا اله الا الله وحده لاشريک له» به این معناست که با همة موجوديت خود، در فضاي توحيد شهادت مي‌دهيم.
منبع : پایگاه عرفان
