صاحب بصيرتى به من مى گفت كه آيات عذاب را هم روى منبرها قرائت مى كنى؟ گفتم : بله. گفت: كنار آيات عذاب، گريه هم مى كنى؟ گفتم: نه، گفت: پس چرا با اين زبان آلوده و چشم كور قرآن مى خوانى؟ مگر آيات عذاب را باور نكرده اى؟ اگر باور كرده اى، چرا ناله نمى زنى؟ در آن جا كه خداوند مى فرمايد :
« و أَصْحَابُ الشِّمَالِ مَآ أَصْحَابُ الشِّمَالِ * فِى سَمُومٍ و حَمِيمٍ »
شكم شما را در قيامت از زقوم پر مى كنم كه يك قطره از آن را اگر به هفت دريا بزنم، يك موجود زنده در آن نمى ماند. گفتم: دعا كن كه از اين پستى نجات پيدا كنيم.
شيخ بهايى مى گويد :
اى باد صبا به پيام كسى
چو به شهر خطاكاران برسى
بگذر به محله مهجوران
وز نفس و هوا ز خدا دوران
آن گاه بگو به بهايى زار
كاى نامه سياه خطا كردار
عمرت شده شصت و همان پستى
از باده لهو و لعب مستى
گفتم كه مگر به سى برسى
خود را دريابى و دانى چه كسى
منبع : پایگاه عرفان
