مرحوم آيت الله العظمى حاج سيد احمد خوانسارى ، روحانى كم نظيرى بود . چند جريان از رحلت ايشان ذكر كنم ؛
جريان اول :
خانواده ايشان مى فرمودند : روزى در وسط هفته بود ، ديدم از درون اتاقى كه روى تخت خوابيده اند ، صداى صحبت مى آيد . گفتم : خدايا ! كسى در اتاق نبود ، يا تلفن زنگ نزد ، شايد حواس ما نبوده و يكى از ارادتمندان به ايشان درب را باز كرده و نزد ايشان رفته است ، مزاحم نشويم . بعد صدا قطع شد .
من اين گونه مردن ها را خودم ديده ام . بالاى سر چند نفر بودم كه گويا الان جلوى چشم من مجسم هستند كه در حال رفتن از دنيا ، صحبت آنها قطع شد . ايشان مى گفت : من درب را باز كردم و ديدم هيچ كس داخل اتاق نيست . پرسيدم : آقا ! با خودتان حرف مى زنيد ، فرمود : نه ، كسى اينجا بود . گفتم : چه كسى بود ؟ فرمود : ملك الموت . خيلى راحت . گفتم : پس شما چطور زنده هستيد ؟ فرمود : من از او پرسيدم كه تشريف آورده اى كه مرا ببرى ؟ گفت : نه ، به عيادت شما آمده ام . هفته ديگر مى آيم تا شما را ببرم .
اما برنامه دوم ايشان ، خانواده اش مى گفتند : يك هفته به رحلت ايشان مانده ، در آن حال بى هوشى ، دعاى عديله را با زبان خودش ، خود به خود مى خواند .
برنامه سوم ، ايشان زمان را به گونه اى تنظيم كرده بود كه قبل از وصل به مردن ، دقيقا دوازده هزار بار « لا اله الا الله » بگويد و در آخرين ذكرش از دنيا رفت .
قبل از شروع اين ختم « لا اله الا الله » به خانواده خود گفته بود : تمام ملك من ، يك قاليچه است . اين را بفروشيد ، پول آن را براى نماز و روزه من اجير بگيريد . وصيت ايشان را كه باز كردند ، ديدند نوشته : من از شش سالگى تا امروز ، نود سال نماز خود را خوانده ام ، اما به نظرم آمد كه شايد عيب داشته باشد و قبول نكنند ، نود سال ديگر نيز خودم دوباره خواندم كه اگر آن را قبول نكنند ، اين را قبول كنند ، باز نود سال ديگر نيز خواندم كه اگر دومى را رد كردند ، سومى را به من رحم كنند ، باز شما اين قاليچه را كه فروختيد ، با پول آن براى من اجير بگيريد كه به نيابت از من نماز و روزه بجا بياورد ، شايد خدا نماز و روزه ام را بپذيرد .
منبع : پایگاه عرفان
