آيه اى در قرآن است كه در قنوت هاى نماز مى خوانيد:
« رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ »
خدايا ! بعد از اين كه دل ما را از خود، پيغمبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام قرآن و راه خود پر كردى، ديگر نگذار انحراف پيدا كند و همه اين ها را از خود بيرون بريزد. اين دل ما را با مهر خود پر كن و از جام رحمت خود در قلب ما بريز.
تو خدايى هستى كه به ما ياد دادى:
« يا من يعطى من سئله يا من يعطى من لم يسئله و من لم يعرفه تحنّنا منه و رحمة »
خدايى كه هر كس از تو گدايى كند، جيب او را پر مى كنى. حتى آنهايى كه يك بار نيز از تو گدايى نمى كنند و اصلاً تو را نمى شناسند، تو از باب محبت خود، جيب آنها را نيز پر مى كنى.
حضرت موسى عليه السلام بعد از بيست و پنج سال تبليغ، خيلى ناراحت بود، گفت:
خدايا ! فرعون را بكش، به حرف من گوش نمى دهد. خدا فرمود: طرح نابودى او را خودت بده. آيا سقف كاخ را بر سر او خراب كنم؟ گفت: خدايا ! نان و آبش را قطع كن. فورا خطاب رسيد: او از بندگى من دست برداشته است، اما من كه از خدايى خود دست برنداشته ام. او عمر معينى دارد، تا لحظه آخر عمر او، من او را از نعمت ها و روزى محروم نمى كنم.
كرمش نامتناهى نعمش بى پايان
هيچ خواهنده نرفت از در او بى مقصود
منبع : پایگاه عرفان
