همنشينان پاك وناپاک

مسؤوليت عظيم

 از آيات قرآن مجيد و روايات با ارزش و معارف حقه اسلاميه استفاده مى شود كه مسأله رفاقت و همنشينى، و معاشرت و دوستى و آثارش در زندگى، مسأله اى است كه انسان در برابر آن تكليفش سنگين و مسؤوليتش عظيم است.

انسان اگر رفيق و دوستى را انتخاب كند كه سبك مغز و پست باشد و جز به شكم و شهوت اهتمام نورزد و نسبت به خدا و قيامت و دين و ديندارى و اخلاق و عمل صالح در غفلت و بى خبرى دست و پا بزند و از دوستى و معاشرتش با انسان هدفى جز امور مادى و لذّت برى و خوش گذرانى نداشته باشد، بى ترديد با دست خود و با انتخاب خويش تيشه به ريشه خود زده، بناى دنيا و آخرتش را در معرض خرابى قرار داده، خدا را از خود ناراضى نموده، به سعادت و خوشبختى اش پشت و پا زده، مسؤوليت و تكليف الهى و انسانى خود را كه در اين زمينه بس بزرگ و با عظمت است ناديده گرفته و نهايتاً براى خود در قيامت محاكمه سختى را تدارك ديده است.

از سفارش هاى بسيار مهم حضرت حق و همه پيامبران و امامان و اولياء خدا عليهم السلام و نيكان و اخيار و دلسوزان اين است كه: «از معاشر ناباب احتراز كنيد».

همنشينى با معاشر ناجنس از هر زهرى كشنده تر و از هر خطرى خطرناك تر و از هر كار زشتى زشت تر است زيرا معاشر ناباب دين و ايمان و اعتبار و آبروى انسان را بر باد مى دهد، و آدمى را از فيوضات و عنايات حضرت حق محروم مى كند.

راستى، چه انسانى خطرناك تر و زيانبارتر از رفيقى كه وارد زندگى انسان شود و انسان را از خداى مهربان جدا كند و سراپاى فضاى حيات آدمى را آلوده نمايد و ريشه انسانيت انسان را بخشكاند و گُل وجود انسان را تبديل به خار كند و خانه آباد شخصيت آدمى را چون ويرانه اى پر از مار و مور رذائل اخلاقى نمايد و انسان را مورد نفرت حق و در معرض بى مهرى خانواده اش و ديگران قرار دهد!!

اين چهره هاى ناباب و غولان رهزن و ديوان مفسد، با كلام و قلم و اطوار و منش خود، انسان را به آتش دوزخ و چاه ويل و عذاب ابد دعوت مى كنند و بايد گفت: واى بر كسانى كه دعوت اين سبك مغزان و سفيهان ديوانه و حيوانات آدم نما را مى پذيرند و داغ ننگ بردگى اينان را بر پيشانى زندگى مى زنند،

[... أُولئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ...] .

... اينان [كه مشركند، نه تنها مردم، بلكه بى رحمانه زن و فرزند خود را] به سوى آتش مى خوانند...