اشتغال به غير حق

امام صادق عليه السلام در اين جمله پستى دل را در اشتغال به غير خدا دانسته و دورى از توجه به حق و بريده بودن دل از عبادت و طاعت و صرف تمام عمر در به دست آوردن متاع دنيا و تحصيل لذّات فانى آن را علّت خفض و پستى قلب به حساب آورده اند .غيرخدا هرچه هست ، چون فانى و گذراست ، وقتى در ترازوى عقل و وجدان سنجيده شود معلوم مى گردد كه در برابر خدا به كلّى فاقد ارزش و اعتبار است .اعتبار و ارزش غيرخدا ، فقط در اين است كه به عنوان وسيله و ابزار براى رسيدن به مقام قرب حضرت دوست به كار گرفته شود .
اين كه كتب آسمانى و معارف الهى و عاشقان و سالكان و رهروان راه حق و حقيقت ، اين همه در بى اعتبارى و پوچ بودن دنيا و ما فيها سخن گفته اند منظور ، دنيايى است كه انسان را از خدا غافل كرده و به صورت هدف نهايى در زندگى انسان جلوه كند .اگر ارتباط انسان به دنيا و به لذّات و زر و زيور آن ، جداى از نقشه هاى خداوند باشد ، پس انسان در اين دنيا حيوانى بيش نيست ، حيوانى كه كار او جمع و تفريق است : جمع كردن مواد مادّى و اضافه نمودن آن به بدن و باز خرج كردن آن مواد براى كسب قدرت . باز هم براى به دست آوردن مواد دنيا و نيز تفريق كردن قسمتى از مواد جمع شده در بدن به صورت فضولات !! اين گونه غفلت از حق و همه عمر اشتغال داشتن به غير او دليل بر پستى قلب انسان است .اينان بايد بدانند كه اين مواد جمع شده در بدن ، عاقبت بايد در خانه قبر بازگشت به دنيا داده شود و قسمتى از مواد جمع شده هم كه به صورت مال و دينار و درهم از انسان مانده ، با مرگ آدمى از حيطه ملكيت خارج مى گردد .