از خودهراسان‏

مى گويند: فيلى را براى سيراب كردن به كنار چشمه اى كه آب زلال داشت آوردند. فيل چون عكس خود را در ميان چشمه مى ديد به شدت مى ترسيد و از نوشيدن آب امتناع مى ورزيد، باز او را كنار چشمه آوردند و با عصا به سرش مى كوفتند ولى وقتى خود را مى ديد باز پس مى زد.

اين قطعه شرح حال انسانى است كه با كمك قرآن و روايات به شناخت خويش اقدام كرده و چون بر احوالات غلط و خلأها و عيب هاى نفس خود آگاه شد در مقام پس زدن خويش از آن آلودگى ها خواهد بود.

آرى! انسان، اول بايد خود را بشناسد و به آنچه براى شخصيتش حلال و حرام است آگاه گردد، سپس به حلال و حرام چيزهاى ديگر بپردازد.

راستى زيباترين و گرانبهاترين كلمات، كلمات اخلاق است، اخلاقى كه داروى شفابخش نفس از آلودگى ها است، دارويى كه طبيب تمام دردها؛ يعنى خداى بزرگ در اختيار انسان قرار داده است.