حق و تبيان‏

كلمه حق و تبيان نيز با روشن شدن معانى آن اوصاف، خود به خود براى شما روشن شده و احتياج به تفصيل بيشتر ندارد. ما در اين قسمت به چند نكته اشاره مى‌كنيم:
1- دانشمندان در ترجمه حق گفته‌اند: حق يعنى: درست، درستى، سزاوار،
مِلك، ثابت و مستقر، و آنچه مقابل باطل است.
2- حق يكى از نام‌هاى خداست؛ چون وجود او ثابت و مستقر و فناناپذير و سزاوار اطلاق هستى است.
3- از آنجا كه آيات و قوانين قرآن، و مواعظ و اندرزها و احكامش ابدى، ثابت، مستقر و غير قابل تغيير است، از آن تعبير به حق شده است.
قرآن در اين زمينه مى‌فرمايد:
«نَزَّلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ» .
«اين كتاب را تدريجاً به حق و راستى بر تو نازل كرد، كه تصديق كننده كتاب‌هاى پيش از خود است؛ و تورات و انجيل را».
«تِلْكَ آياتُ اللَّهِ نَتْلُوها عَلَيْكَ بِالْحَقِّ» .
«اين [داستان‌ها و حادثه‌هاى واقعى‌] نشانه‌هاى [توحيد، ربوبيّت و قدرت‌] خداست كه به حقّ و راستى بر تو مى‌خوانيم».
و نيز از آنجا كه قرآن بيان‌كننده تمام خواسته‌هاى الهى، و روشن كننده وضع خلقت، و بيان حيات امم قبل، و نشان دهنده زندگى پاك انبياست، و نيز مبيّن حلال و حرام خدا، و مسائل عالى اخلاقى است، از او تعبير به «تبيان» شده است. آياتى كه لفظ تبيان در آن به كار رفته در قسمت‌هاى قبل به آن اشاره شده است.