دعاهای ما چقدر معنوی و چقدر دنیوی هستند؟

دعا جزء رسوم عبودیت و از بهترین عبادت ها است. در روایت است: «الدعاء مخ العباده»؛ دعا مغز عبادت است. براساس آیات و روایات بسیار در هر زمینه دنیایی وآخرتی باید دعا کرد و نفس دعا نزد پروردگار مهم است .

خداوند متعال در آیه 77 سوره فرقان می فرماید: «قُلْ ما یعْبَؤُ بِکمْ رَبّی لَوْ لا دُعاؤکمْ »؛ بگو: «اگر دعای شما نباشد، پروردگارم برای شما ارجی قائل نیست. این تعبیر که خداوند بخاطر دعاهایتان به شما اعتنا می کند و برای شما ارزش قایل است در سایر عبادت ها؛ مانند حج، روزه، جهاد و... به کار نرفته است. و تنها درباره دعا ذکر شده است؛ یعنی علی رغم گناهان فراوانی که انجام می می شود، تنها چیزی که سبب ارج نهادن خداوند به انسان می شود، دعاست. دعا امري معنوي است و نورانيتي باطني در پی دارد. مناجات با خدا و انس با او به قدري ارزشمند و لذتبخش است كه اگر كسي آن را درك كند، هرگز به مسائل مادي و دنيوي توجه نخواهد كرد، چه رسد به آن كه آنها را از خدا درخواست نمايد. بنابراين، نفس دعاکردن از اهميّت بيشتري برخوردار است.

 امام صادق(ع) می فرماید: «اکثِرْ مِنَ الدُّعا فَانَّهُ مِفْتاحُ کلِّ رَحْمَةٍ وَ نَجاحُ کلِّ حاجَةٍ وَ لا ینالُ ما عِنْدَ اللَّهِ الَّا بِالدُّعا وَ لَیسَ بابٌ یکثَرُ قَرْعُهُ الَّا یوشَک انْ یفْتَحَ لِصاحِبِهِ»؛ زیاد دعا کنید و در خواندن خدا اصرار کنید؛ زیرا کلید تمام رحمت ها و عامل پیروزی در هر حاجتی دعاست؛ نعمت ها و برکاتی که نزد خداوند است، بدون دعا به کسی نمی رسد، و هیچ دری وجود ندارد مگر اینکه با اصرار و سماجت و پافشاری گشوده می شود.