و كان من دعائه عليه السلام اذا سئل العافيه و شكرها
بود از دعاى آن امام بزرگوار در وقتى كه سئوال عافيت از خدا مى نمود و شكر عافيت.
عافيه: اسم مصدر است يعنى بهبودى از مرض و دفع آلام و اسقام و مكاره خواه آلام جسديه باشد يا آلام قلبيه.
جلله: غطاه و منه جل الفرس.
حصنه: حفظه و منه احصنت فرجها.
صدقه: چيزى به غير دادن به وجه خاص.
فرش: بساط.
اصلاح: ازاله ى فساد چون عافيت بر او ثمرات و فوايد مرتب است لذا امام عليه السلام سئوال از او به جهتى و جهاتى نموده است.
يعنى: خدايا رحمت فرست بر محمد و آل او و بپوشان تو مرا به عافيه خود و فراگير مرا به عافيت خود و اكرام نما مرا به عافيت خود، و حفظ نما مرا به عافيت خود، و بى نياز نما مرا به عافيت خود، و صدقه بده بر من به عافيت خود، و مرا جا ده در عافيت خود، و اصلاح نما براى من عافيت خود را و جدائى نينداز ما بين من و عافيت خود.
مروى است كه هيچ چيز نزد پيغمبر خوشتر نبود از اينكه از خدا سئوال نمايد از طلب عافيت.
شفا: زوال مرض يا عود نمودن اخلاط به سوى اعتدال، عاليه يعنى بلند به حسب مرتبه كه به او مرض نرسد،
كافيه: يعنى حاجت به دوا نداشته باشد.
ناميه: يعنى زيادتى.
يعنى: او را مراتب صعود باشد نه نزول، عافيت مفعول مطلق است بقيه ى اوصاف صفات او هستند.
يعنى: خدايا رحمت فرست بر محمد و آل او و عافيت بده مرا عافيت دادنى كه اين صفت داشته باشد كافيه شافيه بلند مرتبه باشد زياد شونده باشد عافيتى كه توليد نمايد در بدن من عافيت ديگر را عافيت دنيا و آخرت.
منت بگذار تو بر من به زايل شدن مرض و ايمنيه و سالم بودن در دين من و بدن من، و بينائى در قلب من و گذشتن در كارهاى من و ترسيدن مر تو را، و توانائى بر آنچه كه امر فرمودى تو مرا به او از بندگى نمودن تو، و دورى نمودن از آنچه نهى فرمودى مرا از عصيان تو.
خشيه، و خوف: ظاهر آن است كه ميان آنها از نسب عموم من وجه باشد زيرا كه خشيت فروتنى نمودن يعنى ظهور انكسار در جوارح مى خواهد مع ذلك او را ترس و بيم باشد يا نه و خوف آن ترس و بيم است كه در قلب پيدا شود خواه او را در جوارح انكسار باشد يا نه.
نفوذ: عبارت است از پارچه نمودن تير نشانه خود را و بيرون رفتن و در اين مقام كنايه است از مضى امر و گذشتن و صورت پذيرفتن او.
و آل رسولك عطف است بر قول او رسولك.
يعنى: خدايا منت گذار تو بر من بر حج و عمره و زيارت نمودن قبر پيغمبر تو كه رحمت و مهربانى و بركت تو بر او و بر آل او باد، و زيارت نمودن آل رسول تو هميشه مادامى كه باقى گذاشته ى مرا در امسال و در همه سال.
از حضرت صادق (ع) مرويست كه آن بزرگوار فرمود كه: حضرت ختمى مآب صلى الله عليه و آله فرمود كه: حج ثواب او بهشت است و عمره كفاره ى گناه است.
زيد شحام روايت مى كند مى گويد: عرض نمودم خدمت حضرت صادق (ع)
و آل رسولك عطف است بر قول او رسولك.
يعنى: خدايا منت گذار تو بر من بر حج و عمره و زيارت نمودن قبر پيغمبر تو كه رحمت و مهربانى و بركت تو بر او و بر آل او باد، و زيارت نمودن آل رسول تو هميشه مادامى كه باقى گذاشته ى مرا در امسال و در همه سال.
از حضرت صادق (ع) مرويست كه آن بزرگوار فرمود كه: حضرت ختمى مآب صلى الله عليه و آله فرمود كه: حج ثواب او بهشت است و عمره كفاره ى گناه است.
زيد شحام روايت مى كند مى گويد: عرض نمودم خدمت حضرت صادق (ع)
چه هست از براى كسى كه رسول خدا را زيارت نموده باشد؟ فرمود كه: مثل كسى است كه خدا را زيارت نموده باشد بالاى عرش او، مى گويد: عرض كردم چه هست از براى كسى كه زيارت كند يكى از شما را؟ فرمود: مثل كسى باشد كه زيارت پيغمبر صلى الله عليه و آله كرده باشد.
عمل مقبول آن عملى است كه بر آن ترتب ثواب و جزاء خواهد بود و بر او فوايد كثيره از امور اخرويه مترتب است، مشاراليه ذلك زيارت قبر رسول و آل است.
يعنى بگردان تو او را مقبول و پسنديده و يادآورده شده و نگهداشته شده نزد تو و گويا كن به ثناء تو و يادآوردن تو و نيكوئى نمودن ثناء بر تو زبان مرا .
مراشد: جمع مرشد يعنى مقصود.
شرح صدر و قلب يعنى گشاده گى آنها سئوال شد از حضرت ختمى مآب (ص) شرح صدر چه چيز است؟ فرمود: نورى است كه خداى عزوجل در قلب مومن داخل كند عرض نمودند: او را علامتى هست؟ فرمودند: بلى ميل به آخرت داشتن و بى ميل بودن به دنيا، اسباب مردن پيش از اينكه مردن بيايد مهيا نمايد يعنى گشاده كن تو براى اينكه قبول نمايد مقاصد دين تو را از روى ميل و نشاط نه از روى كسل و ضجر و بى ميلى.
چه هست از براى كسى كه رسول خدا را زيارت نموده باشد؟ فرمود كه: مثل كسى است كه خدا را زيارت نموده باشد بالاى عرش او، مى گويد: عرض كردم چه هست از براى كسى كه زيارت كند يكى از شما را؟ فرمود: مثل كسى باشد كه زيارت پيغمبر صلى الله عليه و آله كرده باشد.
عمل مقبول آن عملى است كه بر آن ترتب ثواب و جزاء خواهد بود و بر او فوايد كثيره از امور اخرويه مترتب است، مشاراليه ذلك زيارت قبر رسول و آل است.
يعنى بگردان تو او را مقبول و پسنديده و يادآورده شده و نگهداشته شده نزد تو و گويا كن به ثناء تو و يادآوردن تو و نيكوئى نمودن ثناء بر تو زبان مرا .
مراشد: جمع مرشد يعنى مقصود.
شرح صدر و قلب يعنى گشاده گى آنها سئوال شد از حضرت ختمى مآب (ص) شرح صدر چه چيز است؟ فرمود: نورى است كه خداى عزوجل در قلب مومن داخل كند عرض نمودند: او را علامتى هست؟ فرمودند: بلى ميل به آخرت داشتن و بى ميل بودن به دنيا، اسباب مردن پيش از اينكه مردن بيايد مهيا نمايد يعنى گشاده كن تو براى اينكه قبول نمايد مقاصد دين تو را از روى ميل و نشاط نه از روى كسل و ضجر و بى ميلى.
چون شيطان بى دين در اغواى بنى آدم كوتاهى ندارد امام پناه مى برد از اغواى او از براى خود و ذريه ى خود پناه مى برد به خدا از اغواء او
رجيم: به معنى مرجوم يعنى مطرود يا مطرود از رحمت يا مطرود از آسمان.
مروى است كه هر مولودى وقت ولادتش شيطان مس او نمايد و او از مس او به گريه افتد و امام (ع) استعاذه مى نمايد از شر او براى خود و ذريه.
سامه: يا از سمت الغمه به معنى خاصه و اقارب شخص است يا از سم به معنى زهر يعنى حيوان صاحب زهر بعضى گفته اند: سامه حيوانات چرنده.
و اما هامه حيواناتى است كه در زمين منزل كنند و آنها را سم قاتل باشد.
عامه: تمام مردم، لامه: از لمم عبارت است از جنون يا مرضى كه به انسان مى رسد يا چشم زخمى كه به او برسد.
مريد: به فتح دال تجاوزكننده و سركش را گويند.
عنيد و عنود كينه دار.
مترف: به فتح راء از اتراف عبارت است از اشخاصى كه طغيان دارند به واسطه ى مال و منال.
حفيد: از حفد به معنى سرعت. يقال حفد السيف اى سرع فى القطع يعنى پناه مى برم به خدا از شر مالدارى كه سريع است در فساد.
پناه مى برم به خدا از شر هر باقدر و بى قدر و منزله و از شر هر گدائى.
يعنى: پناه مى برم به تو اى خداى از شر هر باقدر و بى قدر و منزلتى و از شر هر كوچك و بزرگ و از شر هر دور و نزديك، و از شر هر كه نصب كرد براى پيغمبر تو و اهل بيت او عليهم السلام جنگ و قتال را از جن و انس، و از شر هر حيوانى كه در زمين حركت نمايد كه تو گيرنده ى موى پيشانى او هستى به درستى كه تو بر راه راستى.
ادحار: دور نمودن.
ادراء: رفع نمودن.
يعنى: خدايا رحمت فرست بر محمد و آل او و آنكه قصد بدى من كرده پس او را برگردان از من و دور نما او را از من و دفع نما از من بدى او را.
نحر: موضع قلاده و آن گردن است.
يعنى برگردان مكر او را در ناى او.
سد معروف است و آن سترى است كه قرار دهند ميان دو چيز.
تقفل: از اقفال به معنى قفل زدن، دون به معنى عند. خطور و اخطار در قلب گذرانيدن.
يعنى: وقتى كه در قلب او خطور نمودم نتواند در تدبير من فساد نمايد به جهت قفل قلب او.
القمعه: مفرد مقامع و او عبارت است از گرز. و منه: و لهم مقامع من حديد.
يعنى: لال نما از قبل من زبان او را و بكوب سر او را.
فسخ: شكستن.
يعنى: خوار گردان عزت او را و بشكن بزرگى او را و ذلول و رام گردان گردن او را و نقض نما بزرگى او را.
غمز: اشاره به چشم.
همز: عيب گوئى در عقب.
لمز: عيب گوئى در پيش رو، حبائل جمع حباله دامها، مصائد جمع مصود اسم آلت چيزى كه با او صيد نمايند،
رجل: پيادگان، خيل سواره گان.
يعنى: ايمن نما مرا از تمام ضرر او و بدى او و اشاره ى او درباره ى من و عيب جوئى او مرا در غياب و در حضور و حسد او و دشمنى او و دامهاى او و حربهاى شكار او و پيادگان او و سوارگان او به درستى كه توئى غالب.
تتمه: قوله عليه السلام اعذنى من الشيطان تا آخر دعا ظاهر به عنوان دعا غير مرتبط است زيرا كه عنوان دعاء سئوال از عافيت و شكر آن بود مگر اينكه گوئيم كه استعاذه به خدا از شر شيطان هم سئوال از عافيت است.
فارسی
و كان من دعائه علیه السلام اذا سئل العافیه و شكرها
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
