پرسشها و پاسخها، ص: 338

در قرآن كريم است «1» كه حتّی به كفّار و مشركين نبايد دشنام داد خود ائمّه معصومين عليهم السلام نيز شيعيان را از اين كار نهی فرموده اند «2».

اميرالمؤمنين عليه السلام هنگامی كه شنيد عده ای از يارانش به وقت نبرد صفّين به اهل شام دشنام می دهند فرمود: پسند من نيست كه شما دشنام دهنده باشيد، ولی اگر در گفتارتان كردار آنان را وصف كنيد و حالشان را بيان نماييد به گفتار صواب نزديك تر و در مرتبه عذر رساتر است «3».

در حديث ديگری از امام صادق عليه السلام می خوانيم كه وقتی به حضرت عرض شد ما در مسجد شخصی را می بينيم كه علناً به دشمنان شما ناسزا می گويد حضرت فرمود: او را چه شد، خدا او را لعنت كند كه ما را در معرض لعن قرار داده است و بعد آيه 108 سوره انعام را قرائت كردند «4».

اما برائت از دشمنان اهل بيت يك امر واجب است و لعن به آنان سفارش شده چرا كه لعن يك نفرين است يعنی دور باد از رحمت خدا.

البته دشمنان عالم و آگاه نسبت به اهل بيت عليهم السلام هيچ گاه به رحمت حق نمی رسند ليكن عوام از اهل سنّت نه عالمان آن ها در روز قيامت براساس روايات، زمانی كه مقام امير مومنان عليه السلام را می بينند اظهار ندامت می كنند و مورد لطف و رحمت حق واقع می شوند.

______________________________
(1) «وَلَاتَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَی رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ» انعام (6): 108.

(2) الكافی: 8/ 70؛ وسائل الشيعة: 16/ 254، باب 39.

(3) نهج البلاغه خطبه 197.

(4) الاعتقادات فی دين الاماميه؛ شيخ صدوق: 107 باب الاعتقاد فی التّقية.