پرسشها و پاسخها، ص: 389

ب: اگر ملتزمان به فرهنگ شيعی، سرور و شادمانی خود را مانند عزاداران علنی نمی كنند، اشكال از فرهنگ نيست بلكه پيروان فرهنگ، اين كوتاهی را كرده اند.

ج: يكی از دلايل غالب بودن عزاداری بر سرور و شادی در فرهنگ شيعی ظلمی است كه به اهلبيت عليهم السلام رفته است، ظلمی كه نمی توان در تاريخ نمونه ای برای آن پيدا كرد. در اين ميان از آن جا كه ظلمی كه به سيدالشّهدا عليه السلام شد از ظلم های ديگر به امامان عليهم السلام برتر و عميق تر بود، ذكر مصائب آن حضرت نيز بيشتر و فراگيرتر است. خداوند در قرآن كريم می فرمايد:

«لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ» «1».

خدا افشای بدی های ديگران را دوست ندارد، جز برای كسی كه مورد ستم قرار گرفته است كه بر ستمديده برای دفع ستم، افشای بدی های ستمكار جايز است.

اين آيه چه چيزی را می خواهد بيان كند؟ به نظر شما اگر امام حسين عليه السلام و اصحاب و اهل بيت او مظلوم نيستند، چه كسی در اين عالم می تواند ادّعای مظلوميّت كند؟ مگر اقامه عزا بر امام حسين عليه السلام غير از بلند كردن صدا و فرياد برآوردن برای اظهار و اعلام بيزاری از ظالم و دفاع از مظلوم است!

______________________________
(1) نساء (4): 148.