ترجمه صحيفه كامله سجاديه، ص: 192

جهان ابدی، در برابر اهل محشر كه عبارتند از فرشتگان مقرّب و پيامبران بزرگوار، و شهدا و شايستگان پناه ده؛ آن شهدا و شايستگانی كه در دنيا همسايه ام بودند، و من زشتی هايم را از آنان می پوشاندم، و خويشاوندانی بودند، كه در كارهای بد و اعمال خلافم، از آنها شرم داشتم. آنان كه به پرده پوشی آنها اعتماد نداشتم. و به تو ای پروردگارم، در آمرزشت نسبت به خود اطمينان كردم، و تو سزاوارتر كسی هستی كه به او مطمئن شوند، و بخشنده تر كسی هستی، كه به او رغبت كنند، و مهربان تر كسی هستی، كه مهربانيش را بخواهند؛ پس به من رحم كن.

خدايا! تو مرا به صورت آبی كم ارزش، از پشتی كه استخوان هايش در هم فشرده، و راه هايش تنگ است، به تنگنای رحم مادر كه آن را به پرده ها پوشانده ای فرود آوردی، و مرا از مرحله ای به مرحله ديگر تغيير دادی، تا وقتی كه صورت انسانيم را كامل كردی، و اندام را در من پابرجا فرمودی؛ همان گونه كه در كتابت وصف كردی: نطفه، سپس علقه، آنگاه پاره گوشت، و بعد از آن استخوان. سپس استخوان را گوشت پوشاندی، آنگاه آن گونه كه خواستی، مرا به مرحله ای ديگر از آفرينش درآوردی، تا زمانی كه به رزق و روزی تو نيازمند شدم، و از فرياد رسی احسانت بی نياز نگشتم، از اضافه خوردنی و آشاميدنی كنيزت كه مرا در اندرونش جای دادی، و در قرارگاه رحمش به وديعت سپردی، برايم خوراك و آشاميدنی قرار دادی.

ای پروردگارم! اگر در آن حالات مرا به نيروی خودم وا می گذاشتی، يا ناچارم می كردی كه از قوّت خود برای رشد و كمالم بهره گيرم، هر آينه نيرو از من كناره می گرفت، و قوّت از من دور می شد؛ پس به فضل و احسانت مرا تغذيه كردی؛ تغذيه كردن نيكوكار مهربان. اين تغذيه كردن را از باب عطا و فضلت تا به اين پايه كه رسيده ام، هم چنان درباره ام انجام می دهی، در هيچ