ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 124

زمين و اهل دنيا و آخرت عطا و بخشش نمودی و به رحمتت كه با آن بر همه آفريدگانت بخشش كردی، و به توانايی ات كه با آن جهانيان را برپا داشتی، و به نورت كه از هراسش طور سينا بر خاك افتاد و به دانش و شكوه و بزرگی و عزّت و جبروتت كه زمين تاب آن را نياورد، و آسمانها در برابرش زانو زدند و در برابرش عمق فروردين زمين فروتر گشت و درياها و نهرها در آستانش از حركت ايستاد، و كوهها فروتن شد و زمين با شانه هايش آرام گشت، و تسليم شدند همه آفريدگان در برابر آن و بادها در وزيدن خود در برابرش پريشان گشتند، و آتشها به درگاهش در جايگاه خويش خاموش شدند و به فرمانروايی ات كه با آن همواره به پيروزی شناخته شدی، و با آن در آسمانها و زمين ستوده گشتی، و به كلمات كلمه صدقی كه به رحمت و بخشش برای پدرمان آدم (درود بر او) و نسلش پيشی گرفت، و از تو خواستارم به كلمه ات كه بر هر چيز چيره گشت و به نور جلوه ات كه با آن بر كوه تجلّی نمودی و آن را فرو پاشيدی، و موسی مدهوش در افتاد و به بلندای جاهت كه بر طور سينا نمايان شد، پس با آن، سخن گفتی با بنده و رسولت موسی بن عمران و به پرتو فروزانت در ساعير [كوهی در حجاز] و ظهور پر فروغت در فاران [كوهی نزديك مكه و محل مناجات پيامبر] در جايگاه بلند قدسيان و با سپاهيان صف كشيده از فرشتگان، و خشوع فرشتگان تسبيح كننده، و به بركاتت كه بدانها بر ابراهيم خليلت (درود بر او)