ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 985

سخت تر گشته، اينك اندوه ناشی و مرا درهم كوبيده است از چنين و چنان و به جای چنين و چنان، حاجت خود را ذكر نمايد.

و تو به برطرف نمودنش دانايی بی آنكه دانشت را از ديگری گرفته باشی، و توانايی بدون هيچ گونه مشقّتی، از تو می خواهم به حق نامت، كه بر كوه نهادی پس در هم كوبيده شد، و بر آسمانها نهادی، پس شكافته شدند، و بر ستارگان پس پراكنده شدند، و بر زمين پس گسترده شد، و از می خواهم به حقی كه قرار دادی نزد محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) و حسن و حسين و علی و محمّد و جعفر و موسی و علی و محمّد و علی و حسن و حجّت (درود خدا بر ايشان) اينكه درود فرستی بر محمّد و اهل بيتش، و حاجتم را برآوردی، و دشوارش را آسان نمايی، و مهمّش را كفايتم كنی، پس اگر عنايت كردی تو را ستايش، و اگر مرحمت نفرمودی باز هم تو را ستايش، كه تو در حكم خود ستمكار نيستی، و در داوری ات منتهمّ نمی باشی، و در عدالتت ستم كننده نيستی.

صورت خود را به زمين می چسبانی و می گويی: خدايا به درستی كه يونس بن متّی بنده ات، تو را در شكم ماهی خواند، و او بنده تو بود، پس دعايش را مستجاب نمودی، و من بنده توام، تو را می خوانم، دعايم را مستجاب كن.

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: بسا كه حاجتی برای من پيش می آيد، و من اين دعا را می خوانم، آنگاه كه باز می گردم، حاجتم برآورده شده. مؤلّف گويد: سيد ابن طاووس در كتاب «جمال الأسبوع» سخنی فرموده كه حاصلش اين است: هرگاه از خدای تعالی حاجتی خواستی، دست كم حالتت مانند آن باشد كه حاجت مهمی از يكی از پادشاهان دنيا بطلبی، چه اين كه هرگاه حاجتی به ايشان داشته باشی، خشنودی آنان را به هر صورت كه ممكن است می جويی، پس هنگام حاجت خواستنی از خدا