عنايات امام عصر(عج)، ص: 17

آن ها می برد؛ خانم! دامن زهرا (س) را بگير، زهرا (س) تو را پيش آن ها می برد. خيلی به ما تخفيف داده اند، امّا كسی كه با ما نباشد، (وَ مَنْ زَاغَ هَوَی )، بدبخت شده، (وَ لَوْ أَنَ عَابِداً عَبَدَ اللهَ بَيْنَ الصَّفَا وَ الْمَرْوَهِ أَلْفَ عَامٍ ثُمَّ أَلْفَ عَامٍ حتَّی يَصِيرُ كَالشَّنَّ الْبَالّی.): اگر كسی خدا را عبادت كند تا بدنش عين مَشك خشكيده بشود، (ثُمَّ لَمْ يُدْرَكْ مَحَبَّتَنَا أَهْلَ الْبَيْتَ ): ولی دلش با محبت ما، با عشق ما و با علاقه به ما خو نگيرد، (كَبَّهُ اللهُ عَلَی مِنْخَرَيْهِ فِی النَّارِ) «1»: در قيامت، خدا دماغش را می گيرد و او را به داخل آتش پرت می كند، ملائكه هم نه، (كَبَّهُ اللهُ.) اين قدر كه خداوند از دلی كه در آن عشق حسين نيست، نفرت دارد و بدش می آيد. خوش به حال ما كه خدا از ما خوشش می آيد؛ آخر، ما سرمايه هايی داريم كه خدا عاشق آن سرمايه هاست. اين، باب محبت است.

______________________________
(1) 1. (همان.