مرگ و فرصت ها، ص: 115

هدايت از منبع واحدی سرچشمه می گيرد، آن هم خدا است. ولی مردم، به تناسب شدّت و ضعف وجود خود، نور هدايت را نشان می دهند، می گويد: من نماز می خوانم و روزه می گيرم و سر سال اگر بدهكار شدم، بدهی ام را می دهم، ديگر حوصله كار ديگری را ندارم؛ زيارت نمی رود، اهل نماز شب، ديد و بازديد و كار خير نيست، اما ديگری می گويد: من نمازم را می خوانم و روزه می گيرم و هفته ای دو روز نيز برای خدا روزه می گيرم، يا در صندوق قرض الحسنه می نشينم و كمك می دهم، نيم ساعت به اذان صبح نيز بلند می شوم و يازده ركعت نماز می خوانم.

ديگری از اين مرحله نيز بالاتر می رود، می گويد: نماز می خوانم، روزه می گيرم و كار خير می كنم، حوصله به خرج می دهم و تا جايی كه بتوانم، هر كس كه با خدا قهر است، با خدا آشتی می دهم، دست مردم را می گيرم، امر به معروف و نهی از منكر هنرمندانه می كنم، همين طور به تناسب، اين نور افشانیِ هدايت بالا می آيد تا به پخش نور از وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام می رسد.

ما با تناسب ظرفيت وجودی كه داريم با همان نوری كه داريم وارد محشر می شويم، ما را تقسيم می كنند، می گويند: شما چند ميليون به طبقه اول بهشت برويد، شما چند ميليون به طبقه دوم، تا برسد به آن درجه عالی و اعلی كه آنجا ديگر مشتری هايش خيلی كم هستند؛ صد و بيست و چهار هزار پيامبر و دوازده امام عليهم السلام اوليای خاص پروردگار هستند، يعنی آنهايی كه به تعبير علماء «الاقرب فالاقرب» بودند.

هر چه به پيغمبر صلی الله عليه و آله و ائمه نزديك تر باشند، در همان جايی كه می روند كه اين ها می روند، البته نه با درجه آنها. باز در همان بهشت، زندگی اين ها مادون زندگی انبيا و ائمه طاهرين عليهم السلام است.