مرگ و فرصت ها، ص: 248

بلند شد، اميرالمؤمنين عليه السلام با يك دست بار را بلند كرد و روی مركب گذاشت و فرمود: اكنون به هر كجا می خواهی بروی، برو، ديگر نمی افتد.

بعد همراه شدند. او به اميرالمؤمنين عليه السلام گفت: شما به كجا می خواهی بروی؟

حضرت فرمودند: به كوفه: شما كجا می رويد؟ من به يكی از روستاهای اطراف می روم. بر سر دوراهی كه رسيدند، آن شخص به طرف روستای خود پيچيد، ديد اميرالمؤمنين عليه السلام دارد به دنبالش می آيد، گفت آقا مگر نگفتيد كه به كوفه می روم؟

فرمود: آری، اما ادب دين ما اقتضا می كند كه با هر كسی دوست شديم، وقتی خواستيم جدا شويم، چند قدم او را بدرقه كنيم، من نيز دارم تو را بدرقه می كنم.

تعجب كرد كه اين چه دين خوبی است؟ تازه با ما رفيق شده است، اما چقدر مهربان است.

گفت: رفيق! تو خيلی خوب، گرم و با محبت هستی، می شود آدرس خود را در كوفه به من بدهی كه اگر گذرمان به آنجا افتاد، بياييم و تو راببينيم. فرمود: به مسجد كوفه بيا، من آنجا هستم. گفت: اگر به مسجد آمدم و تو نبودی؟ اسم خود را به من بگو تا از كسی بپرسم، تو را به من نشان دهد. فرمود: اسم من علی بن ابی طالب عليه السلام است. اين شخص مسيحی بود، متوجه شد كه اين شخص رئيس مملكت است.

مبهوت شد. گفت: علی جان! مرا با دين خودتان آشنا كن و بعد برو، من با اين اخلاق تو ديگر نمی خواهم مسيحی بمانم. «1» برای خانواده بگو: اميرالمؤمنين عليه السلام كانون محبت بوده است. اگر همرنگ علی عليه السلام شويد بهتر است، يا همرنگ دشمنان او؟ بگو: دلم می خواهد خودتان قضاوت كنيد كه روز قيامت شخص وارد شود، خدا بگويد: هر كس كه همرنگ علی عليه السلام است، اين طرف بيايد و هر كس همرنگ كفار است، آن طرف برود، شما چه می كنيد؟

______________________________
(1)- الكافی: 2/ 670، بَابُ حُسْنِ الصِّحَابَةِ وَ حَقِّ الصَّاحِبِ فِي السَّفَرِ، حديث 5؛ بحار الأنوار: 41/ 53، باب 104، حديث 5؛ «جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ عليه السلام أَنَّ عَلِيّاً عليه السلام صَاحَبَ رَجُلًا ذِمِّيّاً فَقَالَ لَهُ الذِّمِّيُّ أَيْنَ تُرِيدُ يَا عَبْدَ اللَّهِ قَالَ أُرِيدُ الْكُوفَةَ فَلَمَّا عَدَلَ الطَّرِيقُ بِالذِّمِّيِّ عَدَلَ مَعَهُ عَلِيٌّ فَقَالَ لَهُ الذِّمِّيُّ أَ لَيْسَ زَعَمْتَ تُرِيدُ الْكُوفَةَ قَالَ بَلَی فَقَالَ لَهُ الذِّمِّيُّ فَقَدْ تَرَكْتَ الطَّرِيقَ فَقَالَ قَدْ عَلِمْتُ فَقَالَ لَهُ فَلِمَ عَدَلْتَ مَعِي وَ قَدْ عَلِمْتَ ذَلِكَ فَقَالَ لَهُ عَلِيٍّ عليه السلام هَذَا مِنْ تَمَامِ حُسْنِ الصُّحْبَةِ أَنْ يُشَيِّعَ الرَّجُلُ صَاحِبَهُ هُنَيْئَةً إِذَا فَارَقَهُ وَ كَذَلِكَ أَمَرَنَا نَبِيُّنَا فَقَالَ لَهُ هَكَذَا قَالَ نَعَمْ فَقَالَ لَهُ الذِّمِّيُّ لَاجَرَمَ أَنَّمَا تَبِعَهُ مَنْ تَبِعَهُ لِأَفْعَالِهِ الْكَرِيمَةِ وَ أَنَا أُشْهِدُكَ أَنِّي عَلَی دِينِكَ فَرَجَعَ الذِّمِّيُّ مَعَ عَلِيٍّ عليه السلام فَلَمَّا عَرَفَهُ أَسْلَمَ.»