و روزى كه مرا براى ملاقات با خودت مبعوث مىكنى، خوارم مساز و در نزد دوستانت رسوايم مكن و ذكر خودت را از يادم مبر و شكرت را از من مگير، بلكه در آن هنگام كه جاهلان، نسبت به نعمتهايت در غفلتاند، مرا در حالات فراموشى، به شكر و سپاس خود ملتزم بدار و به من الهام كن كه بر آنچه به من در آنها ولايت دادهاى ثناى تو را بگويم و به نيكىهايى كه ابتدا در حق من انجام دادهاى اعتراف كنم.