فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

و آن هنگام كه به تو نيازمندم، مرا خوار مساز و بخاطر اهمالهائى كه در حق تو انجام داده‌ام هلاكم مگردان و با من آنگونه كه با دشمنانت برخورد مى‌كنى برخورد مكن، كه همانا من در برابر تو تسليمم و مى‌دانم كه حجت و دليل از آن توست و تو در فضل، شايسته‌تر و در احسان، سودبخش‌تر از ديگرانى. و تو اهل تقوى و آمرزش هستى و به اينكه عفو كنى شايسته‌ترى تا به اينكه عقاب نمايى، و به اينكه گناهان ما را بپوشانى نزديكترى تا به اينكه آنها را برملا كنى.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.