بدون شك كوتاه كردن رشته آرزو و بلكه ريشه كن كردن آن بهترين وسيله براى نجات از زندان دنياست .
طول امل دائماً فكر آدمى را مشغول كرده و قدرت و همّتش را براى به دست آوردن دنياى محض به كار خواهد گرفت و آن چنان آدمى را گرفتار اين زندان مى كند كه تنها روز خلاص شدنش از دنيا ـ كه لحظه مرگ اوست ـ حالت بيدارى پيدا مى كند و مى بيند كه بايد تمام حاصل عمر را كه چند قطعه زمين و مقدارى مال است بگذارد و برود و براى عالم برزخ و آخرت خود توشه اى فراهم نكرده ، آن وقت است كه از وضع خود سخت پشيمان مى شود ، ولى آن پشيمانى سودى ندارد ، در آن حال است كه به حضرت حق التماس مى كند كه مرا برگردان تا براى تو عمل صالح انجام دهم ، ولى به او مى گويند : سخن بس كن كه اين لحظه ، وقت ورود به برزخ و از پس آن هنگام ورود به محشر است ، در آن وقت است كه مى بيند از بهشت محروم شده و جايگاهى جز جهنّم ندارد !!
اين همه هوس ها و آرزوها و طول امل ها ، جز ضايع كردن عمر سودى نداشته و محصولى غير پشيمانى ابدى براى انسان ندارد .
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان
