در حديث آمده است كه الغيبة جُهد العاجز (غيبت كردن تلاش شخص ناتوان است)، اين حديث ريشة غيبت را بيان ميكند و آيه قرآن قباحت آن را به خوردن گوشت مرده تعبير كرده است. مگر غيبت نه اين است كه فردي نقص و عيب كس ديگر را براي فردي نقل ميكند، اگر اين غيبت كننده شجاعت داشت اين نقص را يا به خود صاحب نقص تذكر ميداد تا رفع كند و يا در حضور او مطرح ميكرد تا از خود دفاع كند و اين كه قرآن هم از باب تشبيه معقول به محسوس آن را اكل لحم ميت (خوردن گوشت مرده) ميداند، چون همان گونه كه مرده توان دفاع در برابر تنقيص خويش را ندارد، كسي هم كه غايب است وقتي تنقيص شد، نميتواند از خود دفاع كند و به همين سبب، آبروي او پيش ديگران نقصان مييابد. براي پيشگيري از غيبت بايد به عامل آن كه همان عجز غيبت كننده است، فكر كرد و اين كه اگر انسان به عيوب خود، توجه كند و بداند كه ممكن است عيوب او نيز نُقل مجالس ديگران شود خود را كنترل نموده و غيبت ديگران را نخواهد كرد.
منبع : پاسخگو