قرب الهى با توجه به طعام

این سفر سنگینى است، با هر لقمه‏اى که انسان مى‏خورد نمى‏تواند به او برسد. به داوود پیغمبر گفت: اگر لقمه‏اى که در دهانت مى‏گذارى، بسیار خوشمزه باشد و به دلیل خوشمزگى آن مرا از یاد ببرى و آن لقمه را فرو دهى، به مقدار همان لقمه لذت مناجات و محبّتم را از تو کم مى‏کنم. آن جا داستان، داستان دیگرى است. این که مى‏گویند اگر سر سفره نشسته‏اى، حتى براى هر لقمه‏اى بسم اللّه‏ بگو، براى این است که لقمه یک وقت نفس را نقاپد و آن را از حرکت باز ندارد، این که مى‏گویند در هنگام خواب بسم اللّه‏ بگو، براى اینکه رختخواب انسان را نقاپد، وقتى که مى‏خواهى از خانه بیرون بروى، بسم اللّه‏ بگو، براى این که شیطان بیرون در داخل اداره و بازار دو طرف تو صف کشیده، اعوذ باللّه‏ بگو، چرا که اگر به بیابان بروى، به گلّه‏اى برسى، سگ گلّه بخواهد به تو حمله کند، چه کار مى‏کنى؟ سریع در آغوش چوپان مى‏پرى، یک نهیب چوپان سگ را رد مى‏کند و مى‏گوید: این گلّه عالَم سگش شیطان‏ها هستند، همیشه در آغوش خدا بپر که سگ به تو حمله نکند، یک نهیب به سگ بزند تا آرام شود و تو را رها کند و برود، والاّ بدون او چگونه مى‏خواهى از حمله سگ در امان بمانى؟ مگر بدون او تاکنون در امان هم مانده‏ایم؟! بدون او هرگز در امان نمى‏مانیم.