فارسی
سه شنبه 13 آذر 1403 - الثلاثاء 30 جمادى الاول 1446
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه
0
نفر 0

عابس بن شبیب شاکرى

این بزرگ مرد حقّ و حقیقت ، از رجال شیعه و رئیس قبیله خود و شجاع بمعنى الکلمه و سخنور و خطیب و پارسا و شب زنده دار بود .ابوجعفر طبرى مى گوید : مسلم وقتى وارد کوفه شد رجال شهر و مردم شیعه براى ملاقات او به خانه مختار گرد آمدند . او هم نوشته امام را بر آن ها قرائت مى کرد . آنان از شوق مى گریستند . عابس در یکى از آن جلسات از جاى برخاست و بدین صورت داد سخن داد :اى فرستاده حضرت حسین (علیه السلام) ! راستى را من نه از این مردمان خبرت مى دهم و نه از اندیشه ایشان آگاهى دارم و نه از طرف آن ها وعده فریب آمیزت مى دهم ، ولى به خدا قسم من خبرى که از خودم مى دهم و مى گویم بر آن دل نهاده ام و آخرین تصمیم را گرفته ام ، هرگاه و بیگاه که مرا صدا زنید اجابتتان مى کنم . به همراهتان با دشمنانتان مى جنگم . براى آن که نگذارم هیچ صدمه اى به شما نزدیک شود ، تا دم مرگ و نفس آخر که خدا را ملاقات کنم در برابرتان شمشیر مى زنم و مراد و مقصودى هم از این کار ندارم و چیزى نمى جویم جز آنچه نزد خداست .این گونه سخنرانى عابس در برابر مسلم در آن انجمن ، هم خدمت به مافوق است و هم به مادون و هم به همگنان وظیفه مى آموزد و زبان به دهان آنان مى گذارده ، دستور به آن ها مى دهد و حرارت مى بخشد .

براى مافوق همین گونه سخن ، کار چندین داعى و مبلّغ را انجام مى دهد . معلوم است خطیب لشگر بلکه کشور ، اگر اعتماد به نفس را به پایه اى رساند که گفت : با تنهایى هم باید پیش رفت ، و اکتفا به حقیقت را به پایه رسانید که گفت : این گونه هدف براى جان نثارى کافى است ، در منطقه مردانگى و برازندگى جوّ اعتماد به نفس را ایجاد مى کند ، و به اهتزاز این جوّ از امواج شجاعت و هنر و رشادت ، دیگران و خود را در عالم زندگى جدیدى وارد مى کند و بر حسّ اعتماد مى افزاید و گوینده را در فداکارى پیشرو خواهد کرد . یعنى کم یا بیش مردم را به دنبال خود مى کشاند ، و اگرچه خود او نظرى به این گونه اغراض نداشته باشد به ناچار ، آن ها را وادار مى کند که آنان نیز بر رشادت برخیزند ، سخن بگویند و اقدام کنند .اینجا چون عابس تکیه به حقیقت داشت براى اقدام خود جز اعتماد به نفس را لازم نشمرده ، گفت : اعتماد به دیگرى در مقام خدمت به حقیقت لازم نیست و نباید هم باشد ، براى اقدام ، در آغاز اعتماد به نفس باید و بس ، و در بهره بردارى از وجود در انجام ، اکتفاى به احراز حقیقت باید و بس . رشیدانه گفت : در اقدام ، کمکى لازم نیست جز نفس ، و در بهره بردارى از عمر ، جز به فضیلت نظرى نباید داشت .وقتى مردم با مسلم بیعت کردند و زمانى که از خانه مختار به خانه هانى منتقل شد نامه اى براى حضرت حسین (علیه السلام) نوشت و همراه عابس به مکّه فرستاد .در هنگامه عاشورا که تنور جنگ گرم شده و بعضى از اصحاب شهید شدند ، عابس شاکرى همراه شوذب آماده دفاع از حقّ شد . با شوذب گفتارى عجیب دارد .در آتش فشان جنگ تو گویى انفجار آتش فشانى از حکمت است . در میان جنگ هاى هوایى و دریایى و خشکى و سواره و پیاده ، جنگ تن به تن از همه خطرناک تر است ، و آن هنگامى رخ مى دهد که کارد به استخوان رسیده باشد و در آن موقع عقل از سر مى پرد ، و ضبط نفس و حکومت داخلى از بین مى رود ، و اگر حکمى مختصر در نفرات باقى بماند از دایره حفظ جان بیرون نیست ولى اصالت راى باقى نخواهد ماند .اینک بنگریم گوینده یک نفر حکیم است در پیراهن سلحشور ، یا سلحشورى در پیراهن حکمت ؟گویا کوه حکمت منفجر شد ، عابس فرمود : اى شوذب ! امروز مى خواهى چه کنى ، چه بسازى ؟به پاسخ گفت : چه مى سازم ؟ به همراه تو پیش روى پسر دختر پیامبر جنگ مى کنم تا کشته شوم .عابس گفت : گمانم به تو همین گونه بود ، حالیا که تکلیف معلوم شد ، پیش افتاده در مقابل ابوعبداللّه فداکارى کن ، تا با کشته شدن چون تو احتساب کند ، هم چنان که به جان نثاران دیگرش احتساب کرده و من نیز به کشته دادن چون تو احتساب کنم .احتساب یعنى چه ؟ مرگ عزیزى را بیند و داغ او را در حساب خدا آورد و از خدا عوض بگیرد .عابس بعد از آن گفت وگویى که با شوذب کرد ، رو به امام آمد ، پیش روى حضرت ایستاده و به قصد وداع سلام کرد و با جوشش وفا خطاب به حضرت عرضه داشت :اى ابوعبداللّه ! آگاه باش به حقّ خدا در پشت زمین ، نه خویش و نه بیگانه ، نه دور و نه نزدیکى دارم که عزیزتر یا محبوب تر از تو باشد ، اگر مقدور بود که براى دفع ظلم و دفاع از این ستم و جلوگیرى از کشته شدنت ، چیزى عزیزتر از جان و خونم صرف کنم البتّه مى کردم .شاهد باش که من همانا بر هدایت تو و هدایت پدرت استوارم و بر آن رفتم .سپس پیاده با شمشیر برهنه به جانب آن مردم رفت . احدى را جرات آمدن به میدان او نبود .این معنى براى پسر سعد سنگین بود .فرمان سنگ باران داد و فریاد زد : با سنگ بدنش را درهم بشکنید .پس از آن فرمان از هر جانب سنگ بارانش کردند . او وقتى چنین دید ، زره را از تن و کلاه خود را از سر به عقب انداخت و سپس بر آن دیوانگان جهنّمى حمله کرد .راوى مى گوید : به خداوندى خدا دیدمش که بیشتر از دویست نفر از این مردم را در جلوى شمشیرش پراکنده مى کرد و مى تاراند ، بالاخره در میانه اش گرفتند ، جنگ سختى در گرفت تا او را کشتند و سرش از تن بریدند .محدّث سماوى مى گوید : از سرهاى بریده اصحاب امام ، سه سر بریده را پیش پاى حسین پرتاب کردند :اول : سر عبداللّه بن عمیر .دوم : سر عمر بن جناده که مادرش آن را برگرفت و گفت : احسنت اى میوه دلم !سوم : سر سربلند عابس ، چون آن هنگام که کشته شد سرش از تن بریده شد ، جمعى گرد سرش با هم منازعه کردند و عمر سعد کشمکش آن ها را فیصل داد ، سپس سر را نزد حسین پرتاب کرد ! !

 

 

0
0% (نفر 0)
 
نظر شما در مورد این مطلب ؟
 
امتیاز شما به این مطلب ؟
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:

آخرین مطالب

حدیثى قابل توجه
عارفانه: مجموعه داستانهاي عرفان اسلامي اثراستاد ...
زكات گوش‏
ارزش ستر عيب در روايات
تکبر
نام‏هاى قرآن در كتاب خدا
توبه ى دو برادر در آخرین ساعات عاشورا
تضرع به درگاه الهى‏
مستدركات صحیفه
بى‏نیازى از غیر خدا

بیشترین بازدید این مجموعه

توبه ى دو برادر در آخرین ساعات عاشورا
مشروبخوار و توبه
نفس و هفت مرحله آن
قرآن و مسئله ضلالت
ارزش ستر عيب در روايات
کلیات مفاتیح الجنان با ترجمه استاد حسین انصاریان ...
نگاهی کوتاه به زندگی و شخصیت علمی استاد حسین ...
سخنراني مهم استاد انصاريان در روز شهادت حضرت ...
قدردانی استاد انصاریان از خادمین سیدالشهدا علیه ...
مستدركات صحیفه

 
نظرات کاربر

پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^