ابن ابى الحديد در « شرح نهج البلاغة » اين گونه آورده است : مردى نزد عمر بن خطاب بر على عليه السلام اقامه دعوا كرد در حالتى كه على عليه السلامنيز در مجلس حضور داشت . در اين هنگام عمر رو به على عليه السلام كرد و گفت : يا ابا الحسن ! برخيز دوشادوش مدّعى بنشين . على عليه السلام برخاست و در كنار مدّعى بنشست و طرفين دعوى ، دفاع و حجّت هاى خويش را تقرير كردند تا كار محاكمه به پايان رسيد و مدّعى از پى كار خود روان شد و على عليه السلام به جاى نخستين بازگشت .
در اين موقع عمر آثار خشمى در سيماى على عليه السلام ديد و براى كشف علّت گفت : آيا اين پيش آمد را ناگوار داشتى .
على عليه السلام گفت : آرى . عمر موجب ناگوارى را بجست . على عليه السلام گفت : موجب ناگوارى آن بود كه تو مرا در حضور مدّعى با كُنيه خطاب كردى در صورتى كه حق آن بود كه مرا به نام مى خواندى و امتيازى ميان من و او قائل نمى شدى ! ! عمر چون اين سخن بشنيد ، على عليه السلام را در آغوش كشيد و صورتش را بوسه باران كرد و گفت : پدرم به فداى شما كه خدا ما را در پرتو وجودتان هدايت فرمود و از ظلمت به نور آورد .
منبع : برگرفته از کتاب حکایتهای عبرت آموز استاد حسین انصاریان
