نهضت امام حسين(ع)از نادرترين رخدادهايى است كه تفكر انسانهارا به خود معطوف داشته است و در تاريخ اسلام ارزش والايى دارد. شهادت حسين بن على(ع)حيات تازه اى به اسلام بخشيده، خونها رابه جوشش آورد و تنها را از رخوت خارج ساخت. امام حسين(ع)باحركت قهرمانانه خود روح مردم مسلمان را زنده و احساس ذلت وزبونى و اسارت را كه از اواخر حكومت عثمان بر روح جامعه اسلامى حكمفرما شده بود، تضعيف كرد.
آنچه امت اسلامى از زمان وقوع اين حادثه عظيم تا امروز بر آن متفق است، اين است كه انقلاب كربلا هيبت و ابهت اسلام را كه به علت حاكميت فرمانروايان ضعيف النفس و تحقير ارزشها و مقدسات دينى رو به افول گذارده بود، احيا كرد. حركت امام حسين(ع)،حركتى است مستمر براى همه نسلها و همه عصرها است.
اين انقلاب تنها انقلابى است كه اگر كليه صحنه هايش چنان كه بوده، تصوير شود، هيچ كس نمى تواند از بروز احساسها و عواطف فطرى اش جلوگيرى كند; زيرا اين فاجعه به قول شافعى دنيا رالرزانده و نزديك است قله كوهها را آب كند.
حادثه كربلا در ميان اهل تسنن موجى ايجاد كرد كه زبان و قلم دانشمندان آنان گاه ناخواسته و زمانى با شجاعت به توصيف وتجزيه و تحليل آن پرداخته است. شوكانى در كتاب «نيل الاوطار»در رد بعضى از سخنوران دربارى مى گويد: به تحقيق عده اى از اهل علم افراط ورزيده، چنان حكم كردند كه:
«حسين(ع)نوه پيامبر كه خداوند از او راضى باشد. نافرمانى يك آدم دائم الخمر را كرده و حرمت شريعت يزيد بن معاويه را هتك كرده است.» خداوند لعنتشان كند، چه سخنان عجيبى كه از شنيدن آنها مو بر بدن انسان راست مى گردد.
تفتازانى در كتاب «شرح العقايد» مى نويسد:حقيقت اين است كه رضايت يزيد به قتل حسين(ع)و شاد شدن اوبدان خبر و اهانت كردنش به اهل بيت پيامبر(ص)از اخبارى است كه در معنى متواتر است; هر چند تفاصيل آن متواتر نيست. درباره مقام يزيد بلكه درباره ايمان او كه لعنت خدا بر او و يارانش باد. توافقى نداريم.
جاحظ مى گويد: منكراتى كه يزيد انجام داد، يعنى قتل حسين(ع)وبه اسارت گرفتن زن و فرزند او و ترساندن اهل مدينه و منهدم ساختن كعبه، همه اينها بر فسق و قساوت و كينه و نفاق و خروج ازايمان او دلالت مى كند.
بنابراين، يزيد فاسق و ملعون است و كسى كه از لعن او جلوگيرى كند، نيز ملعون است.
ابن حجر هيثمى مكى در كتاب «الصواعق المحرقه » مى نويسد: پسرامام حنبل در مورد لعن يزيد از وى پرسيد. احمد در جواب گفت: چگونه لعنت نشود كسى كه خداوند او را در قرآن لعن كرده است.
آنجا كه مى فرمايد: «فصل عسيتم ان توليتم ان تفسدوا فى الارض و تقطعوا ارحامكم اولئك الذين لعنهم الله » و چه مفاسدى و قطع رحمى از آنچه يزيدانجام داد، بالاتر است؟!
عبدالرزاق مقرم در كتاب «مقتل الحسين » مى گويد: به تحقيق گروهى از علما از جمله قاضى ابويعلى و حافظ ابن الجوزى وتفتازانى و سيوطى در مورد كفر يزيد نظر قطعى داده اند و باصداقت تمام لعن او را جايز شمرده اند.
مولف كتاب «شذرات الذهب » مى نويسد: در مورد لعن يزيد، احمدبن حنبل دو قول دارد كه در يكى تلويح و در ديگرى تصريح به لعن او مى كند. مالك و ابوحنيفه نيز هر كدام هم تلويحا و هم تصريحايزيد را لعنت كرده اند; و به راستى چرا اين گونه نباشد و حال آنكه او فردى قمار باز و دائم الخمر بود.
شيخ محمد عبده مى گويد: هنگامى كه در دنيا حكومت عادلى وجوددارد كه هدف آن اقامه شرع و حدود الهى است و در برابر آن حكومتى ستمگر است كه مى خواهد حكومت عدل را تعطيل كند، بر هرفرد مسلمانى كمك كردن حكومت عدل واجب است; و از همين باب است انقلاب امام حسين كه در برابر حكومت يزيد كه خدا او را خواركند. ايستاد.
از سبط بن جوزى در مورد لعن يزيد پرسيده شد. او در جواب گفت: احمد حنبل لعن او را تجويز كرده است، ما نيز به خاطر جناياتى كه درباره پسر دختر رسول خدا مرتكب شد، او را دوست نداريم; واگر كسى به اين حد راضى نمى شود، ما هم مى گوييم اصل، لعنت كردن يزيد است.
حادثه كربلا چنان در قلوب نفوذ كرد كه بسيارى از بزرگان اهل تسنن آن را در قالب شعر مطرح ساخته، اندوه خويش را ابرازكردند. امام شافعى كه در دوستى اهل بيت زبانزد است. درباره نهضت كربلا چنين سروده است:
قتيل بلا جرم كان قميصه صبيغ بماء الارجوان خصيب نصلى على المختار من آل هاشم و نوذى بنيه ان ذاك عجيب لئن كان ذنبى حب آل محمد(ص) فذلك ذنب لست عنه اتوب هم شفعائى يوم حشرى و موقفى و بغضهم للشافعى ذنوب
حسين(ع)كشته اى بى گناه است كه پيراهن او به خونش رنگين شده وعجب از ما مردم آن است كه از يك طرف به آل پيامبر درودمى فرستيم و از سوى ديگر فرزندانش را به قتل مى رسانيم و اذيت مى كنيم!
اگر گناه من دوستى اهل بيت پيامبر است، پس من هيچ گاه از آن توبه نمى كنم.
اهل بيت پيامبر(عليهم السلام)در روز محشر شفيعان من هستند واگر نسبت به آنان دشمنى داشته باشم، گناهى نابخشودنى است.
منبع : پایگاه راسخون
