در سوره ى مباركه ى مومنون ملاحظه مى كنيد الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ ولى اين خشوع را در آيات ديگر، پروردگار تعميم داده (وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً) اينها سينه سپر بين مردم زندگى نمى كنند اينها در كمال خاكسارى و تواضع و فروتنى هستند آن كه اهل قرآن است و اهل قرائت و فهم و عمل به قرآن است اين گونه بار مى آيد يعنى از من بودن خارج مى شود و اتصال به حضرت حق پيدا مى كند، ديگر آن چشمى كه خودش را ببيند و آن چه را كه دارد ببيند، مالش را، علمش را، موقعيتش را ديگر نخواهد داشت، يك حالت حق بينى برايش ايجاد مى شود، يك حالت يكتا بينى و يكتا نگرى برايش ايجاد مى شود و ديگر واقعاً براى خودش بعد از فهم قرآن و عمل به قرآن به هيچ عنوان هويتى قائل نخواهد شد.
منبع : پایگاه عرفان
