ارزش محبت پروردگار در برابر پادشاهى عالم‏

روايتى لطيف را ديدم كه خيلى جالب است: به هر مؤمنى كه از دنيا مى رود، مى گويند: آيا علاقه دارى تو را برگردانيم؟ سؤال مى كند: مرا برگردانيد تا چه كار كنم؟ مى گويند: پادشاهى همه كره زمين را فقط به تو مى دهيم. مى گويد: مرا حتى لحظه اى برنگردانيد؛ چون كه آنجا وقتى به او مى گويند: پادشاهى همه كره زمين، مى بيند اين پادشاهى در مقابل كمترين آثار محبت پروردگار، هيچ ارزشى ندارد.

لازم است ما در مطالبى كه در قرآن و روايات درباره برزخ هست، در موقعيتى مناسب بحث كنيم. برزخ مقدمه قيامت است و خدا مى داند كه در برزخِ خوبان عالم چه خبر است. قيامت آنها كه جاى خود را دارد.

پس ملت؛ يعنى دين:

«وَ اتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبائِي إِبْراهِيمَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ»

اما لازم است بدانيم كه حضرت ابراهيم عليه السلام كيست؟ در اينجا سه آيه را مطرح كرده اند كه پروردگار در اواخر سوره مباركه نحل، حضرت ابراهيم عليه السلام را نشان مى دهد. انسان مبهوت مى شود كه اين شخص چقدر محبت خدا را به طرف خود جلب كرده است كه خدا اين همه به او عنايت فرموده است؟

يكى از آثار محبتِ اين دين دارى و اقتداى به انبيا و وحى اين است كه: اين متابعت، روح را به نور تبديل مى كند. اين مسأله خيلى لطيف است، دو مورد از دلايل آن را بيان مى كنم.