شيخ محمد نهاوندى، يكى از علماى بزرگ كه انسان برجسته اى بود و در علم و عمل و تقوا مشهور بود، نقل كردند كه: ايشان گفته است كه من نسبت به هزينه كردن اين مال الهى در زندگى خودم، با آن همه زحمتى كه براى دين مى كشيدم، دچار مشكل باطنى بودم كه واقعا چقدر حقّ من است كه از اين مال مصرف كنم؟ با وجود آن دانش و زحمتى كه براى دين مى كشيد و بى كار نبود، به سختى زندگى مى كرده است.
مى فرمايد: در عالم رؤيا ديدم كه وارد حرم وجود مبارك حضرت رضا عليه السلام شدم، ديدم حرم داراى وضع و حال و روشنايى خاصى مى باشد. سؤال كردم: امروز در حرم مطهر حضرت رضا عليه السلام خبر خاصى است؟ گفتند: بله. وجود مبارك امام زمان عليه السلام بالاى سر حضرت رضا عليه السلام نشسته اند و مشغول خواندن زيارت حضرت رضا عليه السلام هستند.
گفت: من بالاى سر حضرت آمدم، مراقب بودم كه زيارت حضرت تمام شود تا به محضر مقدس ايشان شرفياب شوم و مطلبم را بپرسم. زيارت ايشان تمام شد، زانوى ادب به محضر مبارك امام زمان عليه السلام زدم و عرض كردم: من در ماه چقدر حق دارم از پولى كه مربوط به شما است و طبق آيه قرآن واجب است كه مردم بپردازند، هزينه زندگى خود كنم؟ اصلًا حق دارم يا نه؟ و اگر حق دارم، چه مقدار حق دارم؟
امام عليه السلام فرمودند: شما در هر ماه از مال مربوط به ما، اين مقدار حق شرعى شما است كه خرج كنيد و اضافه از آن ممنوع است. ولى من به خواب خود اعتماد نكردم. خواب خوبى بوده است، سؤال فقهى كردم، امام زمان عليه السلام نيز با كمال محبت جوابم را دادند، اما به ما گفته اند كه به خواب به عنوان دليل و حجت شرعى تكيه نكنيد.
به خواب خوب گفته اند تكيه نكنيد، چه رسد به خواب هايى كه اصل و ريشه اى ندارد. چند روزى گذشت، روزى در عالم بيدارى وارد حرم مبارك حضرت رضا عليه السلام شدم، حرم حال و هواى خاصى داشت، بدون توجه به آن خواب، سؤال كردم چه خبر است؟ گفتند: آيت الله العظمى بروجردى به مشهد مشرف شده اند و بالاى سر حضرت عليه السلام مشغول زيارت هستند. خيلى خوشحال شدم. با اين كه خودم فقيه و عالم بودم و براى دين زحمت مى كشيدم، ولى گفتم: براى اين كه خيالم صد در صد از اين پول راحت شود كه در قيامت گرفتار نشوم، بروم بپرسم.
چون اگر كسى نپردازد و اگر كسى به ناحق بگيرد و اگر به ناحق بخورد، فرداى قيامت جواب خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله و همه سادات و زحمت كشندگان در راه دين را بايد بدهد، چون حقّ مشاعى و مشترك است.
لذا مرحوم آيت الله العظمى خويى مى گفتند: كسانى كه خمس نمى دهند، ولى زمان سفر حج نزد روحانى مى روند و فقط خمس مخارج سفر حج خود را مى دهند و با آن پول خمس داده به حج مى روند، حج آنان باطل است.
مى فرمودند: اين پول مشاع است و تمام خمس مال بايد حساب شود. عده اى ديگر از فقها نيز همين طور هستند، آنها نيز حج بدون خمس را قبول ندارند و مى گويند:
اين مال حق خدا، پيغمبر صلى الله عليه وآله تمام سادات و همه خدمت گزاران واقعى به دين است. بايد انسان حقوق ديگران را بپردازد. اگر كسى خمس مال خود را نپردازد، اموال او حرام مخلوط به حلال است و با آن نمى تواند نماز بخواند و به حج برود.
بالاى سر حضرت رضا عليه السلام نشستم، چهره ملكوتى آيت الله العظمى بروجردى را تماشا كردم و لذت مى بردم، چون
«النظر الى وجه العالم عباده»
نگاه كردن به چهره عالم ربانى، واجد شرايط و خدمتگزار، عبادت است. چون او با ارزش است و چنانچه در روايات به ما ياد داده اند، توهين كردن به عالم واجد شرايط، توهين به پروردگار است. نگاه كردن به قرآن، كعبه، درب خانه عالم ربانى و به صورت پدر و مادر نيز عبادت است.
كسانى كه آيت الله العظمى بروجردى را ديده بودند، ايشان در آن زمان، با اين كه هشتاد و هشت ساله بود، اما ذكر ركوع و سجود را سه تا هفت بار تكرار مى كردند. نماز عجيبى داشتند. كسانى كه ايشان را زيارت كرده بودند مى ديدند كه سيماى ايشان غرق در روشنايى، نور و ضياى الهى بود و اگر در يك كلمه بخواهيم ايشان را توصيف كنيم، او مرد خدا بود. خودشان مى فرمودند: در تمام دوره عمر شريف خود، از خدا جدا زندگى نكردند.
گفت: زيارت خواندن آيت الله العظمى بروجردى تمام شد، دقت كردم، ديدم جايى كه نشسته است و دارد زيارت مى خواند، همان جايى است كه در عالم رؤيا ديدم امام زمان عليه السلام نشسته بود و زيارت مى خواند.
آمدم و سلام كردم. مرحوم آيت الله العظمى بروجردى مرا مى شناختند.
ايشان فرمودند: شما در ماه اين مقدار از مال خدا و پيغمبر صلى الله عليه وآله- خمس- را مى توانيد هزينه زندگى خود كنيد و اين مقدار حق شرعى شما است. مانند همان جملات و پولى كه امام زمان عليه السلام فرموده بودند، آيت الله العظمى روجردى نيز به من فرمود.
يك گنج، گنج مادى است كه خمس دارد و يك گنج نيز گنج معنوى است كه ارزش گنج معنوى با گنج مادى قابل مقايسه نيست. گنج مادى در خرابه، بيابان، كوير و زير خانه هاى قديمى پيدا مى شود، ولى جاى گنج معنوى نزد پروردگار است.
منبع : پایگاه عرفان
