خداوند در قرآن مى فرمايد :
كسى كه يك سفر حج انجام دهد، (البته حج مطابق با فقه اهل بيت) در برابر حج او، به او ايمنى مى دهم :
« وَمَن دَخَلَهُ كَانَ ءَامِناً »
ايمنى از عذاب را به او مى دهم. در مقابل يك سفر يك ماهه كه انسان مى رود و خيلى هم به او خوش مى گذرد، خداوند به او ايمنى مى دهد. اصل تجارت، محدود است، ولى سودش نامحدود. هنگامى كه بهشتيان، خدا را مى بينند، آن قدر خدا را شكر مى كنند كه قرآن الفاظ شكرگزارى آنان را بيان مى كند :
« و قَالُواْ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ »[20]
از درون بهشت، جهنم را به آنان نشان مى دهند. لذت احساس نجات از جهنم، از لذت خوردن نعمت هاى بهشت، براى ايشان بيش تر است.
امام صادق عليه السلام مسأله حج در آيه « وَمَن دَخَلَهُ كَانَ ءَامِناً » را بسيار لطيف بيان كرده، مى فرمايد : كسى كه حج بگزارد، خدا او را وارد فضاى ولايت ما مى كند ؛[21] يعنى در دنيا و آخرت، دستش را در دست ما مى گذارد و وقتى اين گونه شد، از هر
فتنه اى در دنيا و از هر عذابى در آخرت، در امان است: « وَمَن دَخَلَهُ و كَانَ ءَامِناً ».
منبع : پایگاه عرفان
