گذشت امام حسين عليه السلام از حرّ بن يزيد رياحى‏

منابع مقاله:

کتاب :  تفسير و شرح صحيفه سجاديه     

نوشته : حضرت آیت الله حسین انصاریان

هنگامى كه حرّ بن يزيد رياحى با آن همه شرارت و جسارت به خدمت امام حسين عليه السلام آمد و درخواست توبه نمود، حضرت فرمود: بله، پذيرفته است و او را به گرمى در آغوش رحمت به حضور پذيرفت تا در كاروان امام به شهادت رسيد. «1» در اين مدرسه اخلاق، بزرگان و اولياى الهى ما بسيارى از انسان‏ها را به راه راست هدايت فرموده‏اند.

اى خداى من! از تو بخشيدن چيزى را مى‏خواهم كه بخشيدن آن، چيزى از تو نمى‏كاهد، و بارى را از دوشم مى‏خواهم بردارى، كه برداشتن آن بر تو دشوار و گران نيست.

اى خداى من! از تو مى‏خواهم كه وجودم را به من ببخشى؛ وجودى كه آن را خلق نكردى، تا به وسيله آن خودت را از شرّى باز دارى، يا به سبب آن به سودى راه يابى؛ بلكه آن را آفريدى تا قدرتت را بر آفرينش نظير آن به اثبات رسانى، و برهان و حجتى بر ايجاد شكل آن در آخرت قرار دهى، و از تو درخواست مى‏كنم بار گناهانى كه حمل آن مرا گران بار ساخته از دوشم بردارى و از تو نسبت به آنچه سنگينى‏اش مرا به زانو درآورده، يارى مى‏طلبم.

بذل و عنايت خداوند

از كمالات برجسته خداوند منّان بذل و كرم او بر همه موجودات، چه فرمانبران‏ و چه نافرمانان است. و انتظار آن كريم بنده نواز اين است كه نعمت‏هاى او را ياد آور شوند تا لطف او به خاطر سپاسگزارى پيوسته در جريان باشد.

از اين رو فرمود:

قُلْ إِنَّ رَبّى يَبْسُطُ الرّزْقَ لِمَن يَشَآءُ مِنْ عِبَادِهِ‏وَ يَقْدِرُ لَهُ وَ مَآ أَنفَقْتُم مّن شَىْ‏ءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَ هُوَ خَيْرُ الرَّ زِقِينَ» «2»

بگو: يقيناً پروردگارم روزى را براى هر كس از بندگانش بخواهد وسعت مى‏دهد و يا تنگ مى‏گيرد، و هرچه را انفاق مى‏كنيد [چه كم و چه زياد] خدا عوضى را جايگزين آن مى‏كند؛ و او بهترين روزى دهندگان است.

و سپس در آيه ديگر فرمود:

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبّكَ فَحَدّثْ» «3»

و نعمت هاى پروردگارت را بازگو كن.

زيرا بازگو كردن الطاف و كرامت الهى سبب عنايت پروردگار به شخص يا گروهى مى‏گردد؛ حتى اگر آن خواسته بشر باشد كه وسيله‏اى براى روزى رسانى به ديگران است و برخى امور آفرينش به دست بندگانى ويژه برقرار مى‏گردد.

رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد:

إِنَّ لِلَّهِ عِباداً اخْتَصَّهُمْ بِالنِّعَمِ، يُقِرُّها فِيهِم ما بَذَلُوها لِلنَّاسِ، فَإِذا مَنَعُوها حَوَّلَهَا مِنْهُمْ إِلَى غَيْرِهِم. «4»

خداوند بندگانى دارد كه نعمت‏ها را در اختيار آنها نهاده است تا زمانى كه اين نعمت‏ها را به مردم بذل و بخشش كنند، آنها را در ميانشان نگه مى‏دارد و هر گاه دريغ ورزند، نعمت‏ها را از آنان به ديگران منتقل مى‏كند.

بدون شك بذل و بخشش‏هاى بى‏حساب خداوند حقى براى او و بر انسان‏ها به وجود آورده است؛ كه در هر حال، چه نعمت بزرگ يا كوچك باشد؛ بزرگى شأن او بر ما سايه افكنده است.

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- بحار الأنوار: 44/ 319، باب 37، حديث 1؛ الأمالى، شيخ صدوق: 159.

 [ «6» اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْهِبُكَ- يَا إِلَهِي- مَا لَا يُنْقِصُكَ بَذْلُهُ وَ أَسْتَحْمِلُكَ مَا لَا يَبْهَظُكَ حَمْلُهُ «7» أَسْتَوْهِبُكَ- يَا إِلَهِي- نَفْسِيَ الَّتِي لَمْ تَخْلُقْهَا لِتَمْتَنِعَ بِهَا مِنْ سُوءٍ أَوْ لِتَطَرَّقَ بِهَا إِلَى نَفْعٍ وَ لَكِنْ أَنْشَأْتَهَا إِثْبَاتاً لِقُدْرَتِكَ عَلَى مِثْلِهَا وَ احْتِجَاجاً بِهَا عَلَى شَكْلِهَا «8» وَ أَسْتَحْمِلُكَ مِنْ ذُنُوبِي مَا قَدْ بَهَظَنِي حَمْلُهُ وَ أَسْتَعِينُ بِكَ عَلَى مَا قَدْ فَدَحَنِي ثِقْلُهُ‏]

(2)- سبأ (34): 39.

(3)- ضحى (93): 11.

(4)- بحار الأنوار: 72/ 353، باب 81، ذيل حديث 62؛ عوالى اللآلى: 1/ 372.