اين ايستادگى در قرآن مجيد يكصد و سه بار، به عنوان صبر و استقامت ياد شده است، از عاليترين ارزشهاى اخلاقى و انسانى مى باشد. يك بُعد ارزش روزه به خاطر اين است كه علّت و سبب ترك بسيارى از امور حلال است؛ زيرا در روزه، بحث حرام در كار نيست، در اين بخش بحث لذّت ها، شهوات و اميال حلال در كار است. انسانى كه صبر مى كند، از طريق اين صبر به دو پاداش خواهد رسيد.
«أُولئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِما صَبَرُوا»
اين دو پاداش براى ما روشن نيست و از طريق صبر، به دايره محبوبيت حق خواهد رسيد.
«وَ اللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ»
مسأله ترك شهوات مسأله عظيمى است. اينكه انسان پنجاه-/ شصت سال با لذّت ها، اميال، شهوات، خواسته ها، خوراكى ها و آشاميدنى ها انس داشته باشد، حالا از او دعوت مى كنند كه سى روز، با همه خواسته ها، لذّت ها و شهوات فاصله بگيرد و انسان هم در مقابل دعوت خدا خاكسارى كند و از لذائذ فاصله بگيرد. اين كه روزه سبب اين كار عظيم است، نشان دهنده ارزش روزه مى باشد.
منبع : پایگاه عرفان
