اگر اراده انسان قوى باشد روزه گرفتن آسان مى شود، هم قدرت بدنى انسان زياد مى شود و هم به قدرت روحى و ارادى مى رسد.
«لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» قدرت اراده و قدرت عقل است، «صوموا تصحّوا» «2» قدرت بدنى است.
روز قيامت عده اى از بدن ها در كمال ناتوانى است، خداوند در سوره «ن وَ الْقَلَمِ» مى فرمايد: در دنيا كه بودند:
«كانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ»
من آنها را دعوت به نماز و عبادت كردم، سجده در اينجا به معناى عبادت است، انسان وقتى بخورد و بخوابد و شهوترانى كند، ضعيف مى شود؛ زيرا در عبادت تمرين نداشته است و در دنيا سست بودند و ورزش هاى بدنى آنها هم در مسير عبادت نمى باشد، به روح، عقل و اراده خود كارى نداشته اند، در قيامت جاى ورزش نيست، با همان بدن سست و شهوانى، با آن شكم پر، وارد قيامت مى شوند، آنها را دعوت مى كنم كه فقط سجده اى در محشر براى من انجام دهند.
خداوند در قرآن مى فرمايد:
«فَلا يَسْتَطِيعُونَ»
نمى توانند سجده كنند. ولى كسانى كه تمرين عبادت و خدمت داشتند، وقتى از قبر بيرون مى آيند، به هر مقدارى كه با بهشت فاصله دارند، مى گويم:
«ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ»
از كنار قبر خود تا بهشت؛ مانند برقى كه در ابرهاى بهار زده و خاموش مى شود سريعتر به بهشت مى رسند. چون بدن لخت و پاى فلجى ندارند، بدن و اراده از عبادت، قدرت گرفته است، پيرمرد نود ساله، مكّه، كربلا و مشهد مى رود و مى گويد: حالم خوب است، از او سؤال مى شود كه در زيارت امام رضا چه كار كردى؟ مى گويد: شب جمعه تا صبح حرم بودم، الحمدلله دويست ركعت نماز قضا در حرم خواندم، توان روحى و ارادى او بر بدن 90 ساله مسلّط است.
اين هم يكى از آثار عمل صالح است كه ضعف را در ناحيه بدن، اراده، روح، قلب و باطن، كم مى كند و باعث قدرت مى شود.
منبع : پایگاه عرفان
