كلمه خسران، در قرآن مجيد به معناى تباه شدن همه سرمايه وجودى انسان است. خسران غير از ضرر است. كلمه ضرر هم در قرآن مجيد استعمال شده، اما در موارد خاصّ، اما لغت خسارت در اكثر آيات قرآن به كار گرفته شده است. از آخرين سوره هايى كه در قرآن كلمه خسارت را به كار گرفته است، سوره مباركه «وَ الْعَصْرِ» است كه پروردگار عالم براى بيان اين خسارت، سوگند و قسم ياد كرده است.
«إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ»
به زمان، به روزگار، به عصر نبوّت پيامبر، به روزگار عدالت جهانى امام دوازدهم قسم، اين تأويل ها در روايات ما و اهل سنت، آمده است، و بهتر اين است كه به مجموعه اين زمان ها قسم ياد شود، «إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ» يقيناً و بى ترديد انسان در نقطه نابودى تمام موجوديّت خود قرار دارد. هم موجوديت عقلى، قلبى، روحى و نفسى. تا جايى كه چيزى از وجود او براى وزن كردن در قيامت باقى نماند.
خداوند در قرآن مى فرمايد:
«فَلا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَزْناً»
عدّه اى وارد قيامت مى شوند اما چيزى براى ارزيابى و پاداش گرفتن ندارند. از باب عقل، وجدان، فطرت، روح، عمل، اخلاق و بدن، هيچ چيزى براى ارزيابى ندارند.
ارزيابى پروردگار، براى كسانى است كه مايه و سرمايه دارند، اما كسانى كه به عنوان:
«لَفِي خُسْرٍ»
يا
«أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ»
يا
«قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمالًا»
معرفى مى كند، كسانى هستند كه در قيامت چيزى قابل ارزيابى ندارند، كه حتّى روزنه اى از بهشت را به روى آنها باز كنند. در ظاهر و باطن از رحمت خدا دور هستند. بسيار عجيب است كه قرآن، قطع كنندگان پيوند را:
«أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ»
معرفى كرده است.
منبع : پایگاه عرفان
