زاهد در اين معارف به كسى اطلاق نمى شود كه از همه خلق بريده است و كارى به كار دنيا و امور دنيوى ندارد و حوائج جسمانى اش را فقط تا حد ضروريات حياتى رفع مى كند و زندگى اش عبارت از دو لقمه نان خشك و يك لباس مندرس و يك سرى عبادات است. چنين زاهدى در آيين اسلام وجود ندارد.
زاهد در فرهنگ اسلام انسانى است كه ميل، خواسته، شهوت و محبت دنيوى اش منطبق بر طبيعت و عدالت است و بايد هم اين گونه باشد.
چون اگر اين محبت و شهوت و خواسته در وجود انسان نباشد، به دنبال كسب و جذب متاع و ابزار مادى نمى رود. زاهد، در اين تعريف، وقتى محبت هاى دنيوى را تحصيل كرد، آن ها را در طريق عبادت حق و خدمت خلق به كار مى گيرد و ابزارهاى مادى را در غير اين دو مسير مصرف نمى كند. به تعبير قرآن مجيد، زاهد نه «مبذّر» است نه «مسرف» و نه «مترف».
طبق تصريح كلام الهى، مردمى كه كالاى دنيا را تبذير مى كنند، يعنى در غير جاى خود به مصرف مى رسانند، برادران شيطان هستند:
«إن المبذّرين كانوا إخوان الشياطين».
بى ترديد اسراف كنندگان و ولخرجان، برادران شياطين اند.
گروهى ديگر نيز نعمت هاى خدا را مسرفانه يعنى خارج از حد شرعى اش مصرف مى كنند؛ مثلا، اتومبيلى مى خرند به بهاى دويست ميليون تومان، مسكنى تهيه مى كنند به قيمت دو ميليارد تومان، اثاث زندگى از قبيل فرش و مبلمان و غيره تهيه مى كنند به قيمت يك ميليارد تومان. اين ها از نظر خداند عالم مسرف هستند و حبّ خداوند شامل حال آنان نمى شود.
«إن اللّه لا يحب المسرفين».
قطعا خدا اسراف كنندگان را دوست ندارد.
اين در حالى است كه مردان خدا مركب و خانه و لباسى در حد نياز همين تن خاكى تأمين مى كنند.
مترفين نيز كسانى هستند كه نعمت هاى خدا را با قهقهه و خنده هاى مستانه در گناه و معصيت خرج مى كنند.
اين سه طايفه مردود هستند. اينان كسانى هستند كه عشقشان به كالاى دنيا افراطى است و متاع دنيا معبود آن هاست. به عبارت ديگر، دنيا آنان را بنده خود كرده است.
منبع : پایگاه عرفان
