دلبستگى به دنيا، مانع از توبه

 اين كه اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد :

 توبه از گناه سخت تر است ، چون گناه بر قلب مسلط شود ، باز كردن گره گناه از زلف قلب ، كار خيلى سختى است .

 براى اين كه بدانيد توبه چقدر سخت است ، به اين قضيه توجه كنيد:

 امام حسين عليه السلام در روز دوم محرم وارد كربلا شدند ، تا روز عاشورا هفتاد و دو نفر با حضرت بودند كه پنج يا شش نفر از اين هفتاد و دو نفر بچه بودند . امام عليه السلام اين سى هزار نفر را براى توبه كردن ، نصيحت و تبليغ كردند ، قرآن و روايت خواندند ، در نهايت تا روز عاشورا كه حضرت شهيد شدند ، سه نفر توبه كردند . آنها كسانى بودند كه توبه براى آنها راحت بود ، وگرنه توبه نمى كردند .

 چرا به گناه عادت كنم كه بعد نتوانم خودم را نجات دهم ؟ چرا خودم را در زندانى ببرم كه بعد خودم نتوانم درب آن را باز كنم ؟

  » كُلُّ نَفْسِ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ × إِلَّآ أَصْحَبَ الَْيمِينِ × فِى جَنَّتٍ يَتَسَآءَلُونَ «

  انسان در زندانى كه خودش مى سازد ، زندانى مى شود . چرا انسان براى خودش زندان بسازد ؟

 هويدا ، نخست وزير شاه در زندان انفرادى افتاد . اتاق يك متر در دو متر كه آن وقتى كه ما زندان بوديم ، اتاق ما كوچك تر از اتاق او بود . وقتى كه از صليب سرخ جهانى به زندان نزد هويدا رفتند ، رييس زندان نيز با آنها رفت . به هويدا گفتند : چه نظرى داريد ؟

 گفت : من نظرى ندارم . روزنامه و غذا به من مى دهند و زندگى من در اينجا خوب است ، ولى اين زندانى كه مرا انداخته اند ، خيلى تنگ است . رييس زندان به رييس صليب سرخ گفت : والله اينجا را ما نساخته ايم . خود اين ها براى ما ساختند ، اما خودشان در آن افتادند .

 چرا آدم زندانى براى خودش بسازد كه بعد خودش در آن زندان دچار شود و آزادى نداشته باشد . گناه ، مخصوصاً گناهان اقتصادى كه جاذبه اش زياد است و از اختراعات شيطان است ، بدترين زندان است كه نجات از آن مشكل است ، چون نمى توانيد از مال دنيا دل بكنيد .

 البته اگر غريزه جنسى گناه دارد ، بالاخره مجبور به توبه مى شود ، يعنى سنّ انسان كه بالا برود ، چراغ غريزه جنسى خاموش مى شود ، آن گاه بخواهد گناه كند ، نمى تواند ، چون ابزارش را ديگر ندارد كه گناه كند ، ولى بدى پول اين است كه چراغ آن تا آخر عمر خاموش نشده ، بلكه برافروخته تر مى شود .