عجز سليمان عليه السلام در برابر مرگ

 حضرت سليمان عليه السلام اين حكومت را داشت ، اما كنار اين حكومت ، تواضع ، عبادت ، خاكسارى و اخلاقش را داشت . حكومتى كه قرآن مى‏فرمايد :

 » لَّا يَنبَغِى لِأَحَدٍ مِّن بَعْدِى «

 نمونه‏اش را تا قيامت به كسى نخواهم داد .

 با چنين حكومتى كه حشمت الله بود ، وقتى جن‏هاى هنرمند ، غوّاص ، بنّا و سازندگان ساختمان به حضرتش عرض كردند : فلان ساختمانى كه دستور داده بوديد ، ما اجرا كرديم و تمام شده است ، تشريف بياوريد و تحويل بگيريد . حضرت فرمودند : پس زمينه را طورى آماده كنيد كه من اول وارد اين ساختمان شوم و كسى حرف نزند تا من آنجا را ببينم و بيرون بيايم و تصميم بگيرم كه آن را در چه راهى بايد مصرف كرد.

 با عصايى كه در دست مباركش بود ، وارد ساختمان شد . داخل ساختمان چشمش به شخصى افتاد ، گفت : شما چه وقت وارد اين ساختمان شديد ؟ گفت : اكنون . گفت : تو چه كسى هستى و چگونه وارد ساختمان شده‏اى ؟ گفت : من ملك الموت هستم و هر وقت در هر كجا كه بگويند ، وارد مى‏شوم .

 بعد همين طور كه حضرت سليمان عليه السلام ايستاده بود و به عصا تكيه داشت ، ملك الموت جانش را گرفت و اين بدن به اين عصا تكيه داشت و نمى‏افتاد . يعنى وقتى كه زمان مرگ فرا مى‏رسد ، هيچ كس ، هيچ كارى نمى‏تواند بكند . اگر متخصص‏ترين طبيبان بالاى سر كسى كه مرگش رسيده است بروند ، جاهل‏ترين افراد مى‏شوند و بهترين دواها براى بيمارِ در كام مرگ ، بى‏اثر مى‏شود .