رعايت نهايت قسط در ترازوى آخرت

 من خدايى هستم كه قدرت بى‏نهايت دارم ، ولى از قدرت بى‏نهايتم سوء استفاده نمى‏كنم كه بگويم : كسى جرأت ندارد به من ايراد بگيرد . اگر كسى ايراد بگيرد ، بگويم : دهان‏بند به دهانش بسته و او را در جهنم بياندازيد . من خدا هستم و هر كارى مى‏خواهم مى‏كنم ، نه .

 ما ترازوهاى خود را به عدل ، انصاف و قسط برپا مى‏كنيم . ترازويى كه به عدالت برپا مى‏شود . حرف بعدى خدا چيست ؟ اول آيه مى‏فرمايد : ما ترازوهاى خود را به عدالت برپا مى‏كنيم . آيا اين جمله تأكيد است ؟ يا مى‏خواهد ارزش كار خدايى خود را بيشتر بفهماند ؟

 وقتى مى‏فرمايد : ترازو را به عدالت برپا مى‏كنم ؛ يعنى شما منتظر ذره‏اى ظلم به كسى نباشيد ، ولى همين حرف را اظهار مى‏كند :

  » فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيًْا «

  در قيامت به كسى كمترين ستمى نخواهد شد .

 اين مسأله در »بالقسط« نيز هست ، ولى باز اظهار كرده است ؛ يعنى خدايى كه داراى قدرت بى‏نهايت است ، به احدى كمترين ستمى نخواهد كرد .