من خدايى هستم كه قدرت بى نهايت دارم ، ولى از قدرت بى نهايتم سوء استفاده نمى كنم كه بگويم : كسى جرأت ندارد به من ايراد بگيرد . اگر كسى ايراد بگيرد ، بگويم : دهان بند به دهانش بسته و او را در جهنم بياندازيد . من خدا هستم و هر كارى مى خواهم مى كنم ، نه .
ما ترازوهاى خود را به عدل ، انصاف و قسط برپا مى كنيم . ترازويى كه به عدالت برپا مى شود . حرف بعدى خدا چيست ؟ اول آيه مى فرمايد : ما ترازوهاى خود را به عدالت برپا مى كنيم . آيا اين جمله تأكيد است ؟ يا مى خواهد ارزش كار خدايى خود را بيشتر بفهماند ؟
وقتى مى فرمايد : ترازو را به عدالت برپا مى كنم ؛ يعنى شما منتظر ذره اى ظلم به كسى نباشيد ، ولى همين حرف را اظهار مى كند :
» فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيًْا «
در قيامت به كسى كمترين ستمى نخواهد شد .
اين مسأله در »بالقسط« نيز هست ، ولى باز اظهار كرده است ؛ يعنى خدايى كه داراى قدرت بى نهايت است ، به احدى كمترين ستمى نخواهد كرد .
منبع : پایگاه عرفان
