ذكر حق تعالى‏

از قضا مجنون ز تب شد ناتوان

قصد فرمودى طبيب مهربان

آمد آن فصّاد و پهلويش نشست

نشترى بگرفت و بازويش ببست

گفت مجنون با دو چشم خونفشان

بر كدامين رگ زنى تيغ اى فلان

گفت اين رگ، گفت از ليلى پر است

اين رگم پر گوهر است و پر در است

تيغ بر ليلى كجا باشد روا

جان مجنون باد ليلى را فدا

گفت فصّاد آن رگ ديگر زنم

جانت از رنج و عنا فارغ كنم

گفت آن هم جاى ليلاى من است

منزل آن سرو بالاى من است

مى گشايم گفت ز آن دست دگر

گفت ليلى را در آن باشد مقر

درهمى آن گه به آن فصّاد داد

گفت اينك مزدت اى استاد راد

دارد اندر هر رگم ليلى مقام

هر بن مويم بود او را كنام «3»

من چه گويم رگ چه و پى چيست آن

سر چه و جان چيست مجنون كيست آن

من خود اى فصّاد مجنون نيستم هر

چه هستم من نيم ليليستم

از تن من رگ چو بگشايى ز تيغ

تيغ تو بر ليلى آيد بى دريغ

گو تن من خسته و رنجور باد

چشم بد از روى ليلى دور باد

گو بسوز از تاب و تن اى جان من

تب مبادا بر تن جانان من

گر من و صد هم چو من گردد هلاك

چون كه ليلى را بقا باشد چه باك

من اگر مردم از اين ضيق النفس

گو سر ليلى سلامت باش و بس

ساختم من جان خود قربان او

جان صد مجنون فداى جان او