براساس برخى روايات ، عيادت انسان باايمان ، هم پايه عيادت خداست و اباعبدلله الحسین(ع) در روز عاشورا، هم به عيادت مريض موفّق بود و هم به ديدار مجروحان ميدان جهاد كه او را به ديدار خويش فرا مى خواندند. و هنگامى كه به سوى آنان مى شتافت تنها به نشستن بر بالين بسنده نمى كرد؛ بلكه به ابراز مهر و محبّت خالصانه به آنان به ويژه افراد غريب و بى كس و كارى چون غلام افريقايى و ترك مى پرداخت . گاه هم به عيادت برخى مى شتافت امّا ديدار حاصل نمى شد، همانند فرزندش على كه به خاطر ادب و احترام به پدر، او را صدا نزد و هنگامى كه خود آن حضرت سلام فرزندش را شنيد و به سويش شتافت ، با پيكر غرق درخون او روبرو شد و خروش برداشت كه :
(پسرم تو را كشتند ... .)
آن حضرت ، هنگامى كه آهنگ ميدان كرد از سيّدالسّاجدين عليه السلام عيادت كرد و از وضعيّت او جويا شد و او را مورد مهر و محبّت قرار داد. واين آخرين عيادت ، عيادت كننده صحيح و سالمى بود كه از پيشِ بيمار، به سوى مرگ و شهادت مى شتافت .
منبع : ويژگيهاى امام حسين عليه السلام
