قرآن كريم در پايان سوره مباركه هود از دو حقيقت خبر مى دهد، در قرآن از يك حقيقت تعبير به «سعادت» و از يك نكته و حقيقت تعبير به «شقاوت» مى نمايد. در فارسى سعادت به معناى خوشبختى و شقاوت هم به معناى تيره بختى و بدبختى است.
در آيه اى سعادت و شقاوت را اين گونه مطرح مى كند، بيان نمى كند كه سعادتمندان به چه سبب و علتى سعادتمند شدند و اهل شقاوت و تيره بختان به چه علت بدبخت و تيره بخت شدند، تنها مطلبى كه درباره اهل سعادت و شقاوت بيان مى كند، عاقبت سعادتمندان و سرانجام شقاوتمندان است.
منبع : پایگاه عرفان
