عظمت خلقت انسان‏

خداوند در قرآن مجيد خود را تصوير كننده معرفى مى كند. به خاطر اينكه خداوند، جامع همه صفات كمال است و هيچ عيب و نقصى در پيشگاه او وجود ندارد، هر نقشى كه براى موجودات قرار مى دهد زيبا و كامل است. در قرآن كريم خلقت و آفرينش همه آفريده ها را زيبا مى داند.

«الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ ءٍ خَلَقَهُ»

اگر در نقّاش عيب و نقص باشد، نقش او كامل نخواهد بود.

حضرت حقّ داراى دو نوع نقّاشى است، بنابراين بايد، داراى دو صفحه باشد، كه هر كدام از اين دو نوع نقاشى را بر صفحه معيّن خود نقّاشى كند. يك صفحه نقّاشى حضرت حق، پرده تكوين و طبيعت است، خداوند بر پرده تكوين و طبيعت، ميلياردها نقش زده است، گاهى در قرآن مجيد گوشه اى از اين نقّاشى را تعبير به زينت مى كند.

«إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ»

شعر از حكيم و عارف معروف، شيخ اجل سعدى شيرازى است. در و ديوار وجود؛ يعنى عالم طبيعت و تكوين است. اگر انسانِ اهل انديشه در نقش هاى اين نقّاشى نيست، خود او يك نقش مرده اى بر اين ديوار است.

كسانى كه با ديد پروردگار، به عالم نگاه مى كنند، در هيچ گوشه اى از گوشه هاى جهان و روى اين پرده، نقش نازيبا نمى بينند، باز شيخ اجل سعدى مى سرايد:

اين همان معناى آيه شريفه:

«الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ ءٍ خَلَقَهُ»

است. كور كه نمى تواند نقش هاى زيبا را مشاهده كند، وقتى جاهل به عالم نگاه مى كند، به نظر آنها عالم هستى كج و نازيبا مى باشد، در باطن او چون و چرا پيدا مى شود، چرا اين موجود را خلق كرده است؟ چرا خداوند مرا خلق كرده است؟

عالم براى چه به وجود آمد؟

زيرا انسان عاشق نازيبايى نمى شود، وقتى انسان زشتى را مى بيند، به آن نفرت پيدا مى كند. جاى بحث تبرّى كجا است؟ در قرآن مى فرمايد: از دشمنان دين خدا متنفر باشيد، جايگاه نفرت از دشمنان حقّ، جايگاه درستى است ولى به ما نگفتند كه از قيافه دشمنان متنفّر باشيد، قيافه دشمنان جزو «أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ ءٍ خَلَقَهُ» است، به ما گفتند از روش و اخلاق دشمنان متنفّر باشيد، والّا وجود ظاهرى دشمنان در پرده تكوين، زيبا و نيكو است.

«ان الله لاينظر الى صوركم»  خدا به نقش ظاهر شما كارى ندارد، در اين زمينه نفرت مخصوص هيولاى خطرناك باطن دشمنان است.