توبه و اعاده حيثيت

معناى فسق را كه از قرآن عنايت كرديد، حالا معناى توبه بسيار ريشه دار معلوم مى‏شود. انسانى كه گرفتار فسق است، يعنى دچار بيرون شدن از چارچوب انسانيت است، در توبه به رويش باز است.

توبه او به معناى اعاده حيثيت انسانيت است، يعنى اگر بخواهد توبه كند، توبه‏اش به اين كيفيت بايد باشد كه تمام آثار، علائم، و نشانه‏هاى حيوانيت را در وجود خودش ريشه‏كن كند، كه با ريشه‏كن كردن آن علائم حيوانى و آثار حيوانى به بارگاه ربوبيت حق براى وصل شدن به آمرزش و رحمت و شفاعت شافعين راه پيدا بكند.

اگر چنانچه توبه او اعاده حيثيت انسانيت نباشد، يعنى برگشت از حيوانيت به فضاى انسانيت نباشد، آن توبه قابل قبول نيست و مغفرت و رحمت و شفاعت شامل حال او نخواهد بود.[11]

كسى كه در جامعه، اخلاق روباه را دارد، يعنى يك آدم متقلبى است و در هر مقامى كه قرار مى‏گيرد تقلب در گفتار، تقلب در نوشتار، تقلب در سياست، تقلب در 
اقتصاد، تقلب در خريد و فروش مى‏كند، اين روباه مسلك، راهى به بارگاه حضرت حق براى مغفرت و رحمت و شفاعت ندارد.

اگر كسى واقعا بيدار شود كه داراى حالت روباه مسلكى است، و اين حالت را رها كند، وبه چارچوب انسانيت كه فضاى صدق است، فضاى درستى است، فضاى حق است، فضاى بى تقلبى و بى دوز و كلكى است، برگردد، همين برگشت او توبه واقعى است ولو اينكه با زبانش استغفار نكند، و با دست و سر، قرآن به سر نگيرد و با چشمش هم گريه نكند. همين برگشت از روباه مسلكى توبه است، و شايسته مغفرت و رحمت خدا و شفاعت شفيعان خواهد شد.

انسانى كه گرگ طبيعت است، دندانى تيز كرده براى دريدن يوسفان، دندانى تيز كرده براى كشتن برادران، دندانى تيز كرده براى به چاه انداختن ياران، چنگالى را نشان داده براى دريدن شكم مردمان، اين شخص بگويد استغفر الله فايده‏اى ندارد، اين بايد از شهر گرگ صفتى به شهر انسانيت سفر بكند تا مورد مغفرت، رحمت و شفاعت قرار بگيرد.

انسانى كه پايه زندگى خود را بر كذب قرار داده، به خدا دروغ مى‏گويد، به خانواده دروغ مى‏گويد، به خودش دروغ مى‏گويد، به جامعه دروغ مى‏گويد، به همسايه دروغ مى‏گويد. نه فقط دروغ زبانى، بلكه دروغ عملى دارد. مى‏گويد من مسلمانم، ولى آثار اسلام در او نيست، خانم است، دختر خانم است، مى‏گويد من 
مسلمانم ولى هر روز چهارده آيه حجاب قرآن را لگد مال مى‏كند. او در عمل به خدا دروغ مى‏گويد كه من مسلمانم.

آن كسى كه مى‏گويد

 « إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ »

 ولى دلش با خدا نيست. اين دروغگوست و مشمول آيه

 « فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَـذِبِينَ »

 مى‏باشد.

خدا كه مسلمان را لعنت نمى‏كند، خدا كه مؤمن را لعنت نمى‏كند، خداوند از لعنت كردن به مسلمان نهى كرده است، معلوم مى‏شود خارج از حدود انسانيت است. توبه يعنى اعاده انسانيت. يعنى از فضاى كذب و دروغ به فضاى سلامت عمل و زبان و انديشه برگردد تا مغفرت و رحمت و شفاعت از انسان استقبال بكنند.