تاريخچه پيدايش لفظ و فرقه شيعه‏

 كلمه شيعه قبلًا بوده، اما بعد از نبوت و بيشتر بعد از وفات پيغمبر صلى الله عليه و آله مطرح شد كه در حقيقت به فرموده امام صادق عليه السلام در قرآن اين كلمه با مؤمن هيچ فرقى نمى كند.البته لغت شيعه نيز در قرآن مجيد آمده است. درباره وجود مقدس حضرت ابراهيم عليه السلام اين لغت استعمال شده و در سوره مباركه قصص نيز ذكر شده است. اما آنچه كه درباره حضرت ابراهيم عليه السلام است، در سوره مباركه «شعراء» آمده است، پروردگار مى فرمايد: «وَ إِنَّ مِن شِيعَتِهِ لَإِبْرَ هِيمَ»  كلمه «شيعه»، «هاء» دارد. در ادبيات عرب به اين «هاء» ضمير متّصل مى گويند و «هاء» معادل «او» در فارسى و ضمير است. اين ضمير به آيه قبل اشاره دارد كه پروردگار مى فرمايد: يقيناً حضرت ابراهيم عليه السلام شيعه او بوده است. حضرت ابراهيم عليه السلام با آن عظمت، مقام و شخصيت كه به او قهرمان توحيد مى گويند و پدر تمام پيغمبران بعد از خودش نيز بوده است، يعنى همه انبياى بعد، از طريق دو فرزند او؛ يعنى حضرت اسحاق و اسماعيل عليهما السلام به وجود آمدند كه ما خانواده اى را در تاريخ بشر، پربركت تر از اين خانواده سراغ نداريم. از نسل حضرت اسحاق عليه السلام حضرت يعقوب عليه السلام به وجود آمد، بعد حضرت يوسف عليه السلام. از نسل برادران حضرت يوسف عليه السلام حضرت موسى و هارون عليهما السلام به وجود آمدند، بعد حضرت زكريّا، يونس، يحيى و مسيح عليهم السلام. اين جمع از انبيا، از طريق حضرت اسحاق عليه السلام به حضرت ابراهيم عليه السلام مى رسند. وجود مبارك پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله تا امام زمان عليهم السلام همه از نسل حضرت اسماعيل عليه السلام هستند. ولى پروردگار حضرت ابراهيم عليه السلام را مى فرمايد:
 «وَ إِنَّ مِن شِيعَتِهِ لَإِبْرَ هِيمَ»«انّ» يعنى يقيناً، بى ترديد، ابراهيم شيعه او بود. آيات قبل را بايد ببينيم كه اين «او» به چه كسى برمى گردد؟