اهل خیر در حدیث قدسی

خداوند در یک حدیث قدسی می‌فرماید: «خلقت الخیر وجعلت له اهلا». یعنی خیر را من ساخته‌ام و بوجود آورده‌ام و برای آن اهلی قرار داده‌ام. منظور این است که همه مردم اهل خیر نیستند و این اختصاص به گروهی دارد و سپس می‌فرماید: «فطوبی لمن جعلته للخیر و یسرت الخیر علی یده». خوشا به حال کسی که به پا خیزد و در پی خیر باشد و خیر در دستانش آسان انجام گیرد. بعضی‌ها اهل خیرند ولی جان آدم را می‌گیرند تا کار خیری انجام بدهند.

شخصی به محضر حضرت مجتبی (ع) آمد و گفت که من گرفتارم. آن حضرت نگذاشت که به سخنش ادامه بدهد و فرمود که خواسته‌ات را بنویس. آن حضرت می‌خواست که این شخص به زبان نیاورد و خجالت نکشد و آبرویش نریزد. او هم تکه کاغذی برداشت و نوشت و به حضرت مجتبی (ع) داد. حضرت خواندند و پنجاه هزار دینار طلا و پانصد درهم نقره به او دادند. بعد هم فرمودند برخیز و کسی را بیاور که برای بردن این‌ها کمکت کند، چون پول‌ها فلزی و سنگین بود. آن بنده خدا خیلی خوشحال شد و به بازار رفت و باربری را به کمک آورد. حضرت (ع) عبایشان را هم به او دادند و فرمودند: این هم مزد این باربر است. بعد شخصی به حضرت گفت که عجب برکتی برای او داشت. حضرت (ع) فرمود: برای ما بیشتر برکت داشت!