حضرت علي اكبر(ع) و بذل مال در راه خدا

حضرت علي اكبر(ع) پس از ازدواج از منزل پدر خارج شد و در منزلي كه نزديك منزل پدر بود، سكنا گزيد. ایشان به زيردست خود فرمان ‌داد كه هنگام غروب آفتاب و تاريكي هوا، هيزم‌ها را بالاي پشت بام بگذارد، سپس آن را شعله‌ور نموده و تا هنگام طلوع آفتاب خاموش نشود. هدف از اين عمل آن بود كه اگر غريبه و گرسنه‌اي وارد شهر شد، هر جا كه آتش را ديد به آنجا بيايد و غذا بخورد، بخوابد و اگر نياز مالي داشت کمک دريافت كند.[1]

خوشا به حال ايشان كه به ثروت و مقام دل نبسته و همواره در حال معامله با پروردگار بودند.

غلام همّت آنم كه زير چرخ كبود

ز هر چه رنگ تعلّق پذيرد آزاد است                                        (حافظ شیرازی)

------------------------------------------------------------

[1]. علی بن الحسین الاکبر(ع) (محمّد علی عابدین): 42؛ نهضة الحسین(ع) (علّامه سید هبة الدین بغدادی): 90. در  مدّتي که حضرت علی اکبر(ع) در دنيا بود، عمر شريف خود را صرف عبادت و اطعام مساکين و اکرام مسافران و توسعه در ارزاق فرمود، به حدي که در مدحش گفته شده:

لم تر عين نظرت مثله      من محتف يمشي و لا ناعل

هيچ ديده اي مانند او نديده است، نه کسي که پابرهنه راه مي رود و نه کفش پوشيده.(بحارالأنوار:98/316)

 و در زيارتش خوانده مي شود: «السلام عليک أيها الصديق و الشهيد المکرم و السيد المقدم، الذي عاش سعيداً و مات شهيداً، و ذهب فقيداً، فلم تتمتع من الدنيا الا بالعمل الصالح، و لم تتشاغل الا بالمتجر الرابح». (بحارالأنوار:98/242) روزي معاويه گفت: امروز سزاوارترين مردم به خلافت کيست؟ گفتند: تو، گفت: چنين نيست؛ بلکه شايسته ترين مردم بر اين امر علي بن الحسين (علي‌ اکبر)(ع) است. چون جدش رسول خدا(ص) است و شجاعت بني هاشم و سخاوت بني اميه و جمال و بزرگ منشي ثقيف در او جمع است. (نفس المهموم:314)

برگرفته از کتاب آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع) نوشته استاد حسین انصاریان